ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ០១

កាល​ធ​និយ​ភិក្ខុ​ដ៏​មាន​អាយុ​ជា​កូន​ស្មូនឆ្នាំង​ ​ចូល​ទៅ​បិណ្ឌបាត​ក្នុង​ស្រុក​ ​ពួក​អ្នករក​ស្មៅ​ ​និង​ពួក​អ្នករក​ឧស​ ​ក៏​រុះ​កុដិ​ស្មៅ​ហើយ​ជញ្ជូន​យក​ស្មៅ​ ​និង​ឈើ​ទៅទៀត​ជា​គំរប់​ពីរ​ដង​។​ ​ធ​និយ​ភិក្ខុ​ដ៏​មាន​អាយុ​ជា​កូន​ស្មូនឆ្នាំង​ ​ក៏​រក​ស្មៅ​ ​និង​ឈើ​មក​ ​ហើយ​សង់​កុដិ​ស្មៅ​ជា​គំរប់​បីដង​។​ ​កាល​ធ​និយ​ភិក្ខុ​ដ៏​មាន​អាយុ​ជា​កូន​ស្មូនឆ្នាំង​ ​ចូល​ទៅ​បិណ្ឌបាត​ក្នុង​ស្រុក​ ​ពួក​អ្នករក​ស្មៅ​ ​និង​ពួក​អ្នករក​ឧស​ ​ក៏​រុះ​កុដិ​ស្មៅ​ហើយ​ជញ្ជូន​យក​ស្មៅ​ ​និង​ឈើ​ទៅទៀត​ ​ជា​គំរប់​បីដង​។​ ​គ្រានោះ​ ​ធ​និយ​ភិក្ខុ​ដ៏​មាន​អាយុ​ជា​កូន​ស្មូនឆ្នាំង​ត្រិះរិះ​ថា​ ​កាល​អញ​ចូល​ទៅ​បិណ្ឌបាត​ក្នុង​ស្រុក​ ​មាន​ពួក​អ្នករក​ស្មៅ​ ​និង​ពួក​អ្នករក​ឧស​មក​រុះរើ​កុដិ​ ​ហើយ​យក​ស្មៅ​ ​និង​ឈើ​ទៅ​អស់​ ​ដរាប​អស់​វារៈ​បីដង​ហើយ​ ​ឯ​ខ្លួន​អញ​ជា​អ្នក​សិក្សា​រៀនសូត្រ​ដោយ​ពេញលេញ​ ​ឥតមាន​ខ្វះខាត​ដោយ​សិល្បសាស្ត្រ​ណាមួយ​ឡើយ​ ​បាន​ចេះ​ប្រាកដ​ក្នុង​សិល្បសាស្ត្រ​ខាង​ការងារ​ស្មូនឆ្នាំង​ក្នុង​សំណាក់​ ​គ្រូអាចារ្យ​របស់​ខ្លួន​មក​ហើយ​ដែរ​ ​បើ​ដូច្នោះ​ ​មានតែ​អញ​ត្រូវ​ជាន់​ដី​ដោយខ្លួនឯង​ ​ហើយ​ធ្វើ​កុដិ​តូច១​ ​ឲ្យ​សុទ្ធ​ដោយ​ដី​ទាំងអស់​។​ ​លំដាប់នោះ​ ​ធ​និយ​ភិក្ខុ​ដ៏​
ថយ | ទំព័រទី ១៣៦ | បន្ទាប់
ID: 636774094666590368
ទៅកាន់ទំព័រ៖