ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ០១

 [​១៩៦​]​ ​ដែល​ហៅថា​ ​រណ្តៅ​ ​(​នោះ​)​ ​គឺ​ភិក្ខុ​ជីករណ្តៅ​ចំពោះ​មនុស្ស​ដោយ​តាំងចិត្ត​ថា​ ​អ្នកណាមួយ​ធ្លាក់​ទៅ​ ​គង់​ស្លាប់​ ​ដូច្នេះ​ ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​។​ ​កាលបើ​អ្នកណាមួយ​ធ្លាក់​ទៅ​ហើយ​ ​កើតទុក្ខ​វេទនា​ឡើង​ ​(​ដល់​អ្នកនោះ​)​ ​ភិក្ខុ​ត្រូវអាបត្តិ​ថុល្លច្ច័យ​។​ ​បើ​អ្នកនោះ​ស្លាប់​ ​ភិក្ខុ​ត្រូវអាបត្តិ​បារាជិក​។​ ​ភិក្ខុ​ជីករណ្តៅ​មិន​ចំពោះ​ ​(​មនុស្ស​ ​ឬ​អមនុស្ស​)​ ​ដោយ​គិតថា​ ​ជន​ណាមួយ​ធ្លាក់​ទៅ​ ​គង់​ស្លាប់​ ​ដូច្នេះ​ ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​។​ ​(​បើ​)​ ​មនុស្ស​ធ្លាក់ទៅក្នុង​រណ្តៅ​នោះ​ ​ភិក្ខុ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​។​ ​កាល​មនុស្ស​នោះ​ធ្លាក់​ទៅ​ ​កើតទុក្ខ​វេទនា​ឡើង​ ​ភិក្ខុ​ត្រូវអាបត្តិ​ថុល្លច្ច័យ​។​ ​(​បើ​មនុស្ស​នោះ​)​ ​ស្លាប់​ ​ភិក្ខុ​ត្រូវអាបត្តិ​បារាជិក​។​ ​(​បើ​)​ ​យក្ស​ក្តី​ ​ប្រេត​ក្តី​ ​សត្វតិរច្ឆាន​ដែល​មាន​រាងកាយ​ដូច​មនុស្ស​ក្តី​ ​ធ្លាក់ទៅក្នុង​រណ្តៅ​នោះ​ ​ភិក្ខុ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​។​ ​កាលបើ​ជន​ ​មាន​យក្ស​ជាដើម​នោះ​ធ្លាក់​ទៅ​ហើយ​ ​កើតទុក្ខ​វេទនា​ ​ភិក្ខុ​ក៏​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​ដែរ​។​ ​(​បើ​)​ ​ជន​មាន​យក្ស​ជាដើម​នោះ​ស្លាប់​ ​ភិក្ខុ​ត្រូវអាបត្តិ​ថុល្លច្ច័យ​។​ ​(​បើ​)​ ​សត្វតិរច្ឆាន​ធ្លាក់ទៅក្នុង​រណ្តៅ​នោះ​ ​ភិក្ខុ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​។​ ​កាលបើ​ធ្លាក់​ទៅ​ហើយ​ ​កើតទុក្ខ​វេទនា​ ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​។​ ​(​បើ​)​ ​វា​ស្លាប់​ ​ភិក្ខុ​ត្រូវអាបត្តិ​បា​ចិ​ត្តិ​យ​។​
ថយ | ទំព័រទី ២៤៩ | បន្ទាប់
ID: 636775531608189371
ទៅកាន់ទំព័រ៖