ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១០

 [​២៤៥​]​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​ភិក្ខុ១រូប​ច្រក​បាត្រ​ក្នុង​សង្រែក​ ​ហើយ​ពាក់​លើ​ឈើច្រត់​ ​ដើរទៅ​តាម​ទ្វារ​ស្រុក​មួយ​ ​ក្នុង​វេលាវិកាល​។​ ​មនុស្ស​ទាំងឡាយ​នាំគ្នា​និយាយ​ថា​ ​បពិត្រ​អ្នក​ម្ចាស់​ទាំងឡាយ​ ​បុរស​នេះ​ជា​ចោរ​ដើរទៅ​ ​ដាវ​របស់​វា​ ​(​មានមុខ​)​ ​ភ្លឺ​ស្ងាច​ ​ហើយក៏​ដេញ​តាម​ចាប់​ ​លុះ​ចាប់បាន​ហើយ​ ​ស្គាល់​ថា​ ​(​ជា​ភិក្ខុ​)​ ​ក៏​លែង​ទៅវិញ​។​ ​ទើប​ភិក្ខុ​នោះ​ទៅកាន់​អារាម​ ​ប្រាប់​សេចក្តី​នុ៎ះ​ ​ដល់​ភិក្ខុ​ផងគ្នា​។​ ​ភិក្ខុ​ទាំងអម្បាល​នោះ​ ​សួរ​ថា​ ​ម្នាល​អាវុសោ​ ​អ្នក​ទ្រទ្រង់​ឈើច្រត់​ទាំង​សង្រែក​ ​ឬអ្វី​។​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ប្រាប់​ថា​ ​អើ​អាវុសោ​។​ ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ណា​ ​មាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​តិច​។​បេ​។​ ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​នោះ​ ​ពោលទោស​ ​តិះដៀល​ ​បន្តុះ​បង្អាប់​ថា​ ​ភិក្ខុ​មិនសមបើ​នឹង​ទ្រទ្រង់​ឈើច្រត់​ ​ទាំង​សង្រែក​សោះ​។​ ​ទើប​ភិក្ខុ​ទាំងអម្បាល​នោះ​ ​ក្រាបបង្គំទូល​សេចក្តី​នុ៎ះ​ ​ចំពោះ​ព្រះមានព្រះភាគ​។​បេ​។​ ​ព្រះអង្គ​ ​ទ្រង់​បន្ទោស​ ​ហើយ​ទ្រង់​ធ្វើ​ធម្មី​កថា​ ​ត្រាស់​ហៅ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​មក​ថា​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​ភិក្ខុ​មិន​ត្រូវ​ប្រើប្រាស់​ឈើច្រត់​ទាំង​សង្រែក​ទេ​ ​ភិក្ខុ​ណា​ប្រើប្រាស់​ ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​។​
 [​២៤៦​]​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​ភិក្ខុ១រូប​មាន​ជម្ងឺ​ ​តែ​វៀរលែង​ឈើច្រត់​ចេញ​ហើយ​ ​មិន​អាច​នឹង​ដើរទៅ​មក​បាន​។​ ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​ក្រាបបង្គំទូល​ដំណើរ​នុ៎ះ​ ​ចំពោះ​ព្រះមានព្រះភាគ​។​ ​ព្រះអង្គ​ ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​តថាគត​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​សង្ឃ​ ​ឲ្យ​ទណ្ឌ​សម្មតិ​ ​ដល់​ភិក្ខុ​មាន​ជម្ងឺ​។​
ថយ | ទំព័រទី ២០៦ | បន្ទាប់
ID: 636799886810672548
ទៅកាន់ទំព័រ៖