ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១០

 [​២៥២​]​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​ភិក្ខុ១រូប​ ​មាន​ជម្ងឺ​ ​តែ​វៀរលែង​ឈើច្រត់​ ​ចេញ​ ​ក៏​មិន​អាច​នឹង​ដើរទៅ​មក​ ​បើ​វៀរលែង​សង្រែក​ចេញ​ ​ក៏​មិន​អាច​នឹង​នាំ​យក​បាត្រ​ទៅ​បាន​។​ ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​ក្រាបបង្គំទូល​សេចក្តី​នុ៎ះ​ ​ចំពោះ​ព្រះមានព្រះភាគ​។​ ​ព្រះអង្គ​ ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​តថាគត​អនុញ្ញាត​ ​ឲ្យ​សង្ឃ​ឲ្យ​ទណ្ឌ​សិ​ក្កា​សម្មតិ​ ​ដល់​ភិក្ខុ​មាន​ជម្ងឺ​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​សង្ឃ​ត្រូវឲ្យ​យ៉ាងនេះ​។​ ​ភិក្ខុ​ដែល​មាន​ជម្ងឺ​នោះ​ ​ត្រូវ​ចូល​ទៅ​រក​សង្ឃ​ ​ហើយ​ធ្វើ​ឧត្តរាសង្គៈ​ ​ឆៀង​ស្មា​ម្ខាង​ ​ថ្វាយបង្គំ​បាទា​នៃ​ភិក្ខុ​ចាស់​ទាំងឡាយ​ ​ហើយ​អង្គុយច្រហោង​ ​ផ្គង​អញ្ជលី​ ​ពោល​ពាក្យ​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​បពិត្រ​ព្រះសង្ឃ​ដ៏​ចំរើន​ ​ខ្ញុំ​មាន​ជម្ងឺ​ ​តែ​វៀរលែង​ឈើច្រត់​ចេញ​ ​ក៏​មិន​អាច​នឹង​ដើរទៅ​មក​ ​តែ​វៀរលែង​សង្រែក​ចេញ​ ​ក៏​មិន​អាច​នឹង​នាំ​យក​បាត្រ​ទៅ​បាន​ ​បពិត្រ​ព្រះសង្ឃ​ដ៏​ចំរើន​ ​ខ្ញុំ​មក​សូ​មទ​ណ្ឌសិ​ក្កា​សម្មតិ​នឹង​សង្ឃ​។​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ ​គប្បី​សូម​ ​ជា​គំរប់​ពីរ​ដង​ផង​ ​គប្បី​សូម​ ​ជា​គំរប់​បីដង​ផង​។​
 [​២៥៣​]​ ​ភិក្ខុ​ដែល​ឈ្លាស​ ​ប្រតិពល​ ​គប្បី​ផ្តៀង​សង្ឃ​ថា​ ​បពិត្រ​ព្រះសង្ឃ​ដ៏​ចំរើន​ ​សូម​សង្ឃ​ស្តាប់​ខ្ញុំ​ ​ភិក្ខុ​ឈ្មោះ​នេះ​នេះ​ ​មាន​ជម្ងឺ​ ​តែ​វៀរលែង​ឈើច្រត់​ចេញ​ ​ក៏​មិន​អាច​នឹង​ដើរទៅ​មក​ ​វៀរលែងតែ​សង្រែក​ចេញ​ ​ក៏​មិន​អាច​នឹង​នាំ​យក​បាត្រ​ទៅ​បាន​ ​(​ឥឡូវនេះ​)​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ ​
ថយ | ទំព័រទី ២១០ | បន្ទាប់
ID: 636799888109876858
ទៅកាន់ទំព័រ៖