ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១០១
ដោយទិព្វចក្ខុ …ការនឹករំពឹង (មាន) ត្រឹមណា បណ្ឌិតត្រូវធ្វើត្រឹមណោះ។ ធម៌ជានីវរណិយៈ និងជានោនីវរណៈ ជាបច្ច័យនៃធម៌ជានីវរណៈ និងជានីវរណិយៈ ដោយអារម្មណប្បច្ច័យ គឺនូវទាន …នូវសីល …នូវឧបោសថកម្ម … (នូវពួកអំពើ) ដែលខ្លួនសន្សំហើយ ក្នុងកាលមុន …អំពីឈាន …នូវចក្ខុ …នូវវត្ថុ …បុគ្គលត្រេកអរ រីករាយ ចំពោះពួកខន្ធជានីវរណិយៈ និងជានោនីវរណៈ រាគៈ ទិដ្ឋិ វិចិកិច្ឆា ឧទ្ធច្ចៈ និងទោមនស្ស កើតឡើង ព្រោះប្រារព្ធនូវហេតុនោះ។ ធម៌ជានីវរណិយៈ និងជានោនីវរណិយៈ ជាបច្ច័យនៃធម៌ជានីវរណៈ និងជានីវរណិយៈផង នៃធម៌ជានីវរណិយៈ និងជានោនីវរណៈផង ដោយអារម្មណប្បច្ច័យ គឺនូវទាន …នូវសីល …នូវឧបោសថកម្ម … (នូវពួកអំពើ) ដែលខ្លួនសន្សំហើយ ក្នុងកាលមុន …អំពីឈាន …នូវចក្ខុ …នូវវត្ថុ …បុគ្គលត្រេកអរ រីករាយ ចំពោះពួកខន្ធជានីវរណិយៈ និងជានោនីវរណៈ ពួកនីវរណៈក្តី ពួកសម្បយុត្តកក្ខន្ធក្តី កើតឡើង ព្រោះប្រារព្ធនូវហេតុនោះ។ បណ្ឌិតគប្បីធ្វើនូវវារៈទាំង៣ដទៃយ៉ាងនេះចុះ។ អធិបតិប្បច្ច័យប្រហែលគ្នានឹងអារម្មណប្បច្ច័យដែរ។ សូម្បីបុរេជាតប្បច្ច័យ ក៏ប្រហែលគ្នានឹងអារម្មណប្បច្ច័យដែរ។ បណ្ឌិតមិនត្រូវធ្វើនូវលោកុត្តរៈ ក្នុងឧបនិស្សយប្បច្ច័យឡើយ។
ID: 637830625368666984
ទៅកាន់ទំព័រ៖