ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១០៧
[៧៨៧] មហគ្គតារម្មណធម៌ (ធម៌មានអារម្មណ៍ដល់នូវសភាពធំ) ជាកុសល អាស្រ័យនូវមហគ្គតារម្មណធម៌ជាកុសល ទើបកើតឡើង ព្រោះហេតុប្បច្ច័យ។ មហគ្គតារម្មណធម៌ជាអកុសល អាស្រ័យនូវមហគ្គតារម្មណធម៌ ជាអកុសល ទើបកើតឡើង ព្រោះហេតុប្បច្ច័យ។ មហគ្គតារម្មណធម៌ជាអព្យាកតៈ អាស្រ័យនូវមហគ្គតារម្មណធម៌ជាអព្យាកតៈ ទើបកើតឡើង ព្រោះហេតុប្បច្ច័យ។
[៧៨៨] ក្នុងហេតុប្បច្ច័យ មានវារៈ៣ ក្នុងអវិគតប្បច្ច័យ មានវារៈ៣។
ក្នុងសហជាតវារៈក្តី បញ្ហាវារៈក្តី មានសេចក្តីពិស្តារគ្រប់បច្ច័យទាំងអស់។
[៧៨៩] អប្បមាណារម្មណធម៌ (ធម៌មានអារម្មណ៍ប្រមាណមិនបាន) ជាកុសល អាស្រ័យនូវអប្បមាណារម្មណធម៌ជាកុសល ទើបកើតឡើង ព្រោះហេតុប្បច្ច័យ។ អប្បមាណារម្មណធម៌ជាអព្យាកតៈ អាស្រ័យនូវអប្បមាណារម្មណធម៌ជាអព្យាកតៈ ទើបកើតឡើង ព្រោះហេតុប្បច្ច័យ។
[៧៩០] ក្នុងហេតុប្បច្ច័យ មានវារៈ២ ក្នុងអវិគតប្បច្ច័យ មានវារៈ២។
ក្នុងសហជាតវារៈក្តី បញ្ហាវារៈក្តី មានសេចក្តីពិស្តារគ្រប់បច្ច័យទាំងអស់។
ចប់ កុសលត្តិកបរិត្តារម្មណត្តិកៈ។
ID: 637832305020982955
ទៅកាន់ទំព័រ៖