ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១១

ត្រូវ​ថ្វាយបង្គំ​ភិក្ខុ​អាគន្តុកៈ​ ​ដែល​ចាស់​ជាង​ ​ត្រូវ​ចាត់ចែង​សេនាសនៈ​ ​ឲ្យ​ភិក្ខុ​អាគន្តុកៈ​ ​ត្រូវ​ប្រាប់​សេនាសនៈ​ដែល​មាន​ភិក្ខុ​នៅ​ហើយ​ ​ឬមិន​មាន​ភិក្ខុ​នៅ​ ​ត្រូវ​ប្រាប់​គោចរ​គ្រាម​ ​និង​អគោចរ​គ្រាម​ ​ត្រូវ​ប្រាប់​សេក្ខ​ត្រកូល​ ​ដែល​សង្ឃ​សន្មត​ ​ត្រូវ​ប្រាប់​ទីសម្រាប់​បន្ទោបង់​ឧច្ចារៈ​ ​និង​បស្សាវៈ​ ​ត្រូវ​ប្រាប់​ទឹក​សម្រាប់​ឆាន់​ ​និង​ទឹក​សម្រាប់​ប្រើប្រាស់​ ​ត្រូវ​ប្រាប់​ឈើច្រត់​ ​ត្រូវ​ប្រាប់​កតិកា​របស់​សង្ឃ​ថា​ ​កាល​នេះ​ត្រូវ​ចូល​ ​កាល​នេះ​ត្រូវ​ចេញ​ ​បើ​ភិក្ខុ​ជា​អាគន្តុកៈ​ខ្ចីវស្សា​ជាង​ ​អាវាសិក​ភិក្ខុ​គ្រាន់តែ​អង្គុយ​ប្រាប់​ក៏បាន​ ​ត្រូវឲ្យ​ថ្វាយបង្គំ​ ​ត្រូវ​ប្រាប់​សេនាសនៈ​ ​(​ត​អំពី​នេះ​ទៅ​)​ ​បណ្ឌិត​គប្បី​ដឹង​តាមន័យ​ដែល​បាន​ពោល​រួចមក​ហើយ​ចុះ​។​ ​ព្រះ​តថាគត​ជានា​យក​នៃ​ពពួកសត្វ​ ​បាន​សំដែង​វត្ត​ ​ដែល​អាវាសិក​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​(​ត្រូវ​ប្រព្រឹត្ត​ដោយ​ប្រពៃ​)​។​ ​រឿង​ភិក្ខុ​ជា​អ្នកដំណើរ​មិន​រៀបចំ​ទុកដាក់​គ្រឿង​ឈើ​ ​និង​គ្រឿង​ដី​ ​បើកទ្វារ​ ​និង​បង្អួច​ចំហ​ចោល​ ​មិន​អើពើ​នឹង​សេនាសនៈ​ ​ហើយ​ចៀសចេញ​ទៅ​ ​ឯ​គ្រឿង​ឈើ​ ​គ្រឿង​ដី​ ​ក៏​ខូចខាត​អស់​ទៅ​ ​សេនាសនៈ​ ​ក៏​គ្មាន​អ្នករក្សា​ ​ទើប​ភិក្ខុ​មាន​សីល​ជាទីស្រឡាញ់​ ​ក៏​ពោលទោស​ឡើង​។​