ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១១

រឿង​ព្រះ​ថេរៈ​មួយ​រូប​ឈឺ​បន្ទោបង់​វច្ចៈ​ ​ខំអត់​ទ្រាំ​ទាល់តែ​ជ្រប់​ដួល​ទៅ​ ​នេះ​ជាវ​ត្ត​ដែល​ព្រះ​តថាគត​ ​បាន​អនុញ្ញាត​ទុក​ក្នុង​អនុមោទនា​វិធី​។​ ​រឿង​ពួក​ឆ​ព្វ​គ្គិ​យ​ភិក្ខុ​ស្លៀក​មិនល្អ​ ​ដណ្តប់​មិនល្អ​ ​មានមារយាទ​មិន​សមគួរ​ ​ហើយ​ដើរទៅ​ខាងមុខ​ភិក្ខុ​ជា​ថេរៈ​ ​អង្គុយ​ជ្រៀត​បៀត​ភិក្ខុ​ជា​ថេរៈ​ ​ហាមឃាត់​ភិក្ខុ​ថ្មី​ ​ដោយ​អាសនៈ​ ​អង្គុយ​សង្កត់​សង្ឃាដិ​ក្នុង​ចន្លោះផ្ទះ​ ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​មាន​សីល​ជាទីស្រឡាញ់​ ​ក៏​ពោលទោស​ឡើង​។​ ​(​រឿង​ព្រះអង្គ​ទ្រង់​បញ្ញត្ត​វត្ត​ក្នុង​រោង​ភត្ត​ថា​)​ ​ភិក្ខុ​ត្រូវ​បិទបាំង​មណ្ឌល​បី​ ​គឺ​ស្លៀក​ឲ្យ​ជា​បរិមណ្ឌល​ ​ក្រវាត់​វត្ថពន្ធ​ចង្កេះ​ ​ហើយ​តម្រួត​ឧត្តរាសង្គៈ​ ​និង​សង្ឃាដិ​ ​ហើយ​ឃ្លុំ​ ​ពាក់​ក្ឌុំ​ហើយ​សឹម​ដើរចូល​ទៅកាន់​ស្រុក​ ​មិន​ត្រូវ​ដើរទៅ​អំពី​ខាងមុខ​ភិក្ខុ​ជា​ថេរៈ​ ​ត្រូវ​បិទបាំង​កាយ​ដោយ​ល្អ​ ​ត្រូវ​សង្រួម​ដោយ​ប្រពៃ​ ​ត្រូវ​មាន​ភ្នែក​សំឡឹង​ចុះក្រោម​ ​មិន​ត្រូវ​សើយ​ចីវរ​ ​មិន​ត្រូវ​សើច​ឮខ្លាំង​ ​ត្រូវ​មាន​សំ​ឡេង​តិច​ៗ​ ​ការ​កំរើក៣យ៉ាង​ ​គឺ​ ​(​ឃ្លោង​កាយ​ ​បង់បោយ​ ​ងេកងោក​ក្បាល​)​ ​មិន​ត្រូវ​ស្ទឹមចង្កេះ​ ​មិន​ត្រូវ​ទទូរ​ក្បាល​ ​មិន​ត្រូវ​ចំអើត​ជើង​ ​ភិក្ខុ​ត្រូវ​បិទបាំង​កាយ​ដោយ​ល្អ​ ​អង្គុយ​នៅក្នុង​ចន្លោះផ្ទះ​ ​ត្រូវ​សង្រួម​ដោយ​ល្អ​