ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១១

(​ព្រះអង្គ​ទ្រង់​បញ្ញត្ត​ថា​)​ ​ភិក្ខុ​នៅ​ព្រៃ​ ​ត្រូវ​ក្រោក​ពី​ព្រឹក​ ​ច្រក​បាត្រ​ក្នុង​ស្លោក​ ​រួច​ស្ពាយ​ ​ពាក់​ចីវរ​លើ​ស្មា​ ​ពាក់​ស្បែកជើង​ ​ទុកដាក់​គ្រឿង​ឈើ​ ​គ្រឿង​ដី​ ​បិទទ្វារ​បង្អួច​ ​ហើយ​ចុះពី​សេនាសនៈ​ទៅ​ ​ដោយ​គិតថា​ ​អាត្មាអញ​នឹង​ចូល​ទៅកាន់​ស្រុកក្នុង​កាល​ឥឡូវនេះ​ ​ត្រូវ​ដោះ​ស្បែកជើង​ ​ហើយ​ច្រក​ក្នុង​ថង់​ ​ស្ពាយ​ ​ហើយ​បិទបាំង​មណ្ឌល​បី​ ​ស្លៀកដណ្តប់​ឲ្យ​ជា​បរិមណ្ឌល​ ​ក្នុង​អារញ្ញក​វត្ត​នេះ​ ​បណ្ឌិត​គប្បី​ដឹងសេចក្តី​ ​ដូចជា​បិណ្ឌ​ចារិក​វត្ត​ ​ដូច្នោះ​ ​ភិក្ខុ​អ្នក​នៅក្នុង​ព្រៃ​ ​លុះ​ចេញពី​ស្រុក​ហើយ​ ​ត្រូវ​ច្រក​បាត្រ​ក្នុង​ស្លោក​ ​ហើយ​ស្ពាយ​ ​បត់​ចីវរ​ដាក់លើ​ក្បាល​ ​ពាក់​ស្បែកជើង​ ​ហើយ​ទើប​ដើរចេញ​ទៅ​ ​ភិក្ខុ​អ្នក​នៅ​ព្រៃ​ត្រូវ​ដំ​កល់​ទឹក​សម្រាប់​ឆាន់​ ​ទឹក​សម្រាប់​ប្រើប្រាស់​ ​ភ្លើង​ ​ឈើ​ពំនួតភ្លើង​ ​ឈើច្រត់​ ​ត្រូវ​រៀន​ផ្កាយ​នក្ខត្តឫក្ស​ទាំងអស់​ ​ឬ​ដោយ​ឯកទេស​ ​ត្រូវ​ឈ្លាស​ក្នុង​ទិស​។​ ​អារញ្ញក​វត្ត​ ​ព្រះ​តថាគត​ ​ជា​បុគ្គល​ខ្ពង់ខ្ពស់​ជាង​សត្វ​ ​បាន​បញ្ញត្តទុក​ហើយ​ ​រឿង​ភិក្ខុ​ច្រើន​រូប​ធ្វើ​ចីវរ​ក្នុង​ទីវាល​ ​ពួក​ឆ​ព្វ​គ្គិ​យ​ភិក្ខុ​ ​គោះ​សេនាសនៈ​ក្នុង​ទីធ្លា​ ​ជាទី​ច្រាសខ្យល់​ ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​ក៏​ប្រឡាក់​ដោយ​ធូលី​ ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​មាន​សីល​ជាទីស្រឡាញ់​ ​ក៏​ពោលទោស​ឡើង​។