ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១១

 [​២៣២​]​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​អាមិសៈ​របស់​ភិក្ខុនី​សម្បូណ៌​ច្រើនឡើង​ ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​ក្រាបបង្គំទូល​សេចក្តី​នុ៎ះ​ ​ចំពោះ​ព្រះមានព្រះភាគ​។​ ​ព្រះអង្គ​ ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​តថាគត​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ ​(​ភិក្ខុនី​)​ ​ឲ្យ​អាមិសៈ​ដល់​សង្ឃ​ ​(​អាមិសៈ​)​ ​ក៏​កាន់តែ​សម្បូណ៌​ច្រើនឡើង​ទៀត​។​ ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​ក្រាបបង្គំទូល​សេចក្តី​នុ៎ះ​ ​ចំពោះ​ព្រះមានព្រះភាគ​។​ ​ព្រះអង្គ​ ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​តថាគត​អ​នុញ្ញា​ត​ឲ្យ​ៗ​អាមិសៈ​ទៅជា​របស់​បុគ្គល​ក៏បាន​។​
 [​២៣៣​]​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​ភិក្ខុនី​ធ្វើការ​សន្សំ​អាមិសៈ​ ​ដែល​កាន់តែ​សម្បូណ៌​ឡើង​។​ ​ពួក​ភិក្ខុ​ ​ក្រាបបង្គំទូល​សេចក្តី​នុ៎ះ​ ​ចំពោះ​ព្រះមានព្រះភាគ​។​ ​ព្រះអង្គ​ ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​តថាគត​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ភិក្ខុ​ ​ឬ​ភិក្ខុនី​ ​ឲ្យ​ទទួលការ​សន្សំ​របស់​ភិក្ខុនី​បរិភោគ​ចុះ​។​
 ​[​២៣៤​]​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​សេនាសនៈ​សម្បូណ៌​ឡើង​ ​ដល់​ពួក​ភិក្ខុ​។​ ​សេនាសនៈ​ ​មិនកើត​ឡើង​ដល់​ពួក​ភិក្ខុនី​។​ ​ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​ ​ក៏​បញ្ជូន​ទូត​ទៅកាន់​សំណាក់​ពួក​ភិក្ខុ​ថា​ ​បពិត្រ​លោកម្ចាស់​ទាំងឡាយ​ ​សូម​លោកម្ចាស់​ឲ្យ​សេនាសនៈ​ ​ដល់​យើង​ឲ្យ​ជា​របស់​ខ្ចី​។​ ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​ក្រាបបង្គំទូល​សេចក្តី​នុ៎ះ​ ​ចំពោះ​ព្រះមានព្រះភាគ​។​ ​ព្រះអង្គ​ ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​តថាគត​អនុញ្ញាត​ ​ដើម្បីឲ្យ​នូវ​សេនាសនៈ​ ​ដល់​ពួក​ភិក្ខុនី​ ​ជា​របស់​ខ្ចី​បាន​។​
ថយ | ទំព័រទី ៣១០ | បន្ទាប់
ID: 636805767178465433
ទៅកាន់ទំព័រ៖