ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១២

បណ្ដា​សមុដ្ឋាន​នៃ​អាបត្ដិ៦​ ​តាំង​ឡើង​ដោយ​សមុដ្ឋាន១​ ​គឺ​ ​តាំង​ឡើង​អំពី​កាយ​និង​ចិត្ដ​ ​មិន​តាំង​ឡើង​អំពី​វាចា​ឡើយ​។​ ​បណ្ដា​អធិករណ៍៤​ ​ចាត់ជា​អា​បត្ដា​អធិករណ៍​។​ ​បណ្ដា​សមថៈ៧​ ​រម្ងាប់​ដោយ​សមថៈ៣​ ​គឺ​ ​ដោ​យស​ម្មុ​វិន័យ​និង​បដិញ្ញាត​ក​រណៈ​ក៏​មាន​ ​ដោ​យស​ម្មុ​ខា​វិន័យ​ ​និង​តិណ​វត្ថា​រកៈ​ក៏​មាន​។​ ​
 [​៨៧១​]​ ​ភិក្ខុ​ត្រូវ​អាបត្ដិ​ប៉ុន្មាន​ដោយ​សមុដ្ឋាន​នៃ​អាបត្ដិ​ទី៥​។​ ​ត្រូវ​អាបត្ដិ៦​ ​ដោយ​សមុដ្ឋាន​នៃ​អាបត្ដិ​ទី៥គឺ​ ​ភិក្ខុ​មាន​សេចក្ដីប្រាថ្នា​អាក្រក់​ ​លុះ​ក្នុង​អំណាច​នៃ​សេចក្ដីប្រាថ្នា​ ​ក៏​ពោល​អួត​ឧត្ដរិមនុស្ស​ធម្ម​ ​ដែល​មិន​មាន​ ​ដែល​មិន​ពិត​ ​ត្រូវ​អាបត្ដិ​បារាជិក​។​ ​ភិក្ខុ​សម្គាល់ថា​ ​មិន​គួរ​ ​ក៏​បបួល​ ​(​ភិក្ខុ​ផងគ្នា​)​ ​ថា​ ​លោក​ទាំងឡាយ​ ​ចូរ​ធ្វើ​កុដិ​ដើម្បី​យើង​ ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​ក៏​ធ្វើ​កុដិ​ចំពោះ​ភិក្ខុ​នោះ​ ​ឥតមាន​ពួក​ភិក្ខុ​សម្ដែង​ទី​ ​ឱ្យធ្វើ​ឱ្យ​ហួសប្រមាណ​ ​មានហេតុ​ទាស់​ ​មិន​មាន​ទី​ឧបចារៈ​ ​ត្រូវ​អាបត្ដិ​ទុក្កដ​រាល់​ប្រយោគ​ ​កាល​នៅតែ​បាយអ​បូក​មួយដុំ​នឹង​ហើយ​ ​ត្រូវ​អាបត្ដិ​ថុល្លច្ច័យ​ ​លុះ​បូក​បាយអ​មួយដុំ​នោះ​ហើយស្រេច​ ​ត្រូវ​អាបត្ដិ​សង្ឃាទិសេស​។​ ​ភិក្ខុ​សម្គាល់ថា​មិន​គួរ​ ​ក៏​បង្រៀន​ធម៌​ជា​បទ​ចំពោះ​អនុបសម្បន្ន​ ​ត្រូវ​អាបត្ដិ​បាចិត្ដិយៈ​។​ ​ភិក្ខុ​មិន​ប្រាថ្នា​ដើម្បី​ជេរ​ ​មិន​ប្រាថ្នា​ដើម្បី​ប្រទេច​ ​
ថយ | ទំព័រទី ៣៨៨ | បន្ទាប់
ID: 636801698730093496
ទៅកាន់ទំព័រ៖