ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១២
ទាំងឡាយ ក្នុងសាសនានេះ ចោទប្រកាន់ភិក្ខុផងគ្នាដោយសីលវិបត្ដិក្ដី ដោយអាចារវិបត្ដិក្ដី ដោយទិដ្ឋិវិបត្ដិក្ដី ដោយអាជីវវិបត្ដិក្ដី ការចោទប្រកាន់ ការពោលដេញដោលគ្នា ការជជែកតវ៉ា ការពោលបង្កាច់ ការពោលបង្ខូច ការខំពោលបង្វែង ការបន្ថែមកម្លាំងឱ្យ ណានីមួយ ក្នុងវិបត្ដិទាំងនោះ ហេតុមានពោលចោទជាដើមទាំងនេះ ហៅថា អនុវាទាធិករណ៍។ សង្ឃជជែកគ្នា ព្រោះអនុវាទាធិករណ៍ ហៅថា អនុវាទាធិករណ៍។ កាលបើសង្ឃ ជជែកទាំងចោទប្រកាន់ផង ហៅថា អនុវាទាធិករណ៍។ កាលបើសង្ឃ ចោទប្រកាន់ ត្រូវអាបត្ដិ (ខ្លួនឯង) ហៅថា អាបត្ដាធិករណ៍។ សង្ឃធ្វើកម្មចំពោះអាបត្ដិដែលត្រូវនោះ ហៅថា អាបត្ដាធិករណ៍។ អធិករណ៍ទាំង៤ តែងកើតឡើង ព្រោះអនុវាទាធិករណ៍ជាបច្ច័យ ដូចពោលមក យ៉ាងនេះ។
[៩១៣] បណ្ដាអធិករណ៍ទាំង ៤ អាបត្ដាធិករណ៍ញ៉ាំងអធិករណ៍ណាឱ្យតាំងឡើង។ បណ្ដាអធិករណ៍ទាំង៤ អាបត្ដាធិករណ៍ មិនបាន ញ៉ាំងអធិករណ៍ណាឱ្យតាំងឡើងទេ ប៉ុន្ដែអធិករណ៍ទាំង ៤ តែងកើត ឡើង ព្រោះអាបត្ដាធិករណ៍ជាបច្ច័យ។ ដូចជាអ្វី។ (ដូចជា) កងនៃអាបត្ដិទាំង ៥ ហៅថា អាបត្ដាធិករណ៍ កងនៃអាបត្ដិទាំង ៧ ក៏ហៅថា
ID: 636801731008429711
ទៅកាន់ទំព័រ៖