ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១២

 [​៣០៧​]​ ​ភិក្ខុ​ក្រោធ​អាក់អន់​ចិត្ដ​ ​ក៏​ទង់ទាញ​ភិក្ខុ​ផងគ្នា​ចាក​វិហារ​ជា​របស់​សង្ឃ​ ​ត្រូវ​អាបត្ដិ​ ​២​ ​គឺ​ ​ត្រូវ​អាបត្ដិ​ទុក្កដ​ ​ក្នុង​ប្រយោគ​ដែល​រៀបនឹង​ទង់ទាញ​ ​លុះ​ទង់ទាញ​ ​ត្រូវ​អាបត្ដិ​បាចិត្ដិយៈ​។​ ​
 [​៣០៨​]​ ​ភិក្ខុ​អង្គុយ​សង្កត់​គ្រែ​ក្ដី​ ​តាំង​ក្ដី​ ​ដែល​មាន​ជើង​គ្រាន់តែ​ផ្គុំ​ទុក​ឰដ៏​ថ្នាក់​ខាងលើ​ ​ក្នុង​វិហារ​ជា​របស់​សង្ឃ​ ​ត្រូវ​អាបត្ដិ២គឺ​ ​ត្រូវ​អាបត្ដិ​ទុក្កដ​ ​ក្នុង​ប្រយោគ​ដែល​រៀបនឹង​អង្គុយ​សង្កត់​ ​លុះ​អង្គុយ​សង្កត់​ ​ត្រូវ​អាបត្ដិ​បាចិត្ដិយៈ​។​ ​
 [​៣០៩​]​ ​ភិក្ខុ​ធ្វើការ​ប្រក់​បាន​ត្រឹមតែ​ ​២.៣​ ​ជាន់​ ​កាលបើ​ប្រក់​ឱ្យ​លើសអំពី​កំណត់​នោះ​ទៅ​ ​ត្រូវ​អាបត្ដិ២គឺ​ ​ត្រូវ​អាបត្ដិ​ទុក្កដ​ ​ក្នុង​ប្រយោគ​ដែល​រៀបនឹង​ប្រក់​ ​លុះ​ប្រក់​ ​ត្រូវ​អាបត្ដិ​បាចិត្ដិយៈ​។​ ​
 [​៣១០​]​ ​ភិក្ខុ​ដឹង​ថា​ទឹក​មាន​សត្វ​ហើយ​ ​ស្រោច​ស្មៅ​ក្ដី​ ​ដី​ក្ដី​ ​ត្រូវ​អាបត្ដិ២គឺ​ ​ត្រូវ​អាបត្ដិ​ទុក្កដ​ ​ក្នុង​ប្រយោគ​ដែល​រៀបនឹង​ស្រោច​ ​លុះ​ស្រោច​ ​ត្រូវ​អាបត្ដិ​បាចិត្ដិយៈ​។​ ​

​ចប់​ ​ភូតគាម​វគ្គ​ ​ទី២​។​

ថយ | ទំព័រទី ១៤៣ | បន្ទាប់
ID: 636801544353413655
ទៅកាន់ទំព័រ៖