ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១៣

ស្បង់​ ​ក្រាល​មិន​ឡើងជា​កឋិន១​ ​វៀរចាក​សំពត់​ជា​បញ្ចក្ខន្ធ​ ​ឬ​លើស​ពី​បញ្ចក្ខន្ធ​ឡើង​ទៅ​ ​ដែល​បាន​កាត់​ដាច់​ត្រឹមត្រូវ​ ​ធ្វើឲ្យ​មាន​មណ្ឌល​ល្អ​ក្នុង​ថ្ងៃ​នោះ​ ​ក្រាល​មិន​ឡើងជា​កឋិន១​ ​វៀរចាក​បុគ្គល​អ្នក​ក្រាល​ ​ក៏​ក្រាល​មិន​ឡើងជា​កឋិន១​ ​សំពត់​ដែល​បុគ្គល​ក្រាល​ត្រឹមត្រូវ​ហើយ​ ​តែបើ​ភិក្ខុ​នៅ​ក្រៅ​សីមា​ ​អនុមោទនា​ ​កឋិន​នោះ​ ​ក៏​មិន​ឡើងជា​កឋិន១​។​ ​កឋិន​ដែល​ក្រាល​មិន​ឡើង​ ​ដោយ​អាការ​យ៉ាងនេះ​ឯង​។​
 [​២១១​]​ ​ភិក្ខុ​ធ្វើ​និមិត្ត​ថា​ ​អាត្មា​នឹង​ក្រាលកឋិន​ដោយ​សំពត់​នេះ​ ​ដូច្នេះ​ ​ហៅថា​ ​ធ្វើ​និមិត្ត​។​ ​ភិក្ខុ​ធ្វើ​នូវ​ការ​និយាយ​បញ្ចុះបញ្ចូល​ ​ដោយ​គិតថា​ ​អាត្មា​នឹង​ឲ្យ​សំពត់​កឋិន​កើតឡើង​ ​ដោយ​ការ​និយាយ​បញ្ចុះបញ្ចូល​ដូច្នេះ​ ​ហៅថា​ ​ការ​និយាយ​បញ្ចុះបញ្ចូល​។​ ​សំពត់​ដែលគេ​មិនបាន​ឲ្យ​ដាច់​ ​ហៅថា​ ​សំពត់​ខ្ចីគេ​។​ ​សន្និធិ​ ​មាន២យ៉ាងគឺ​ ​ករណ​សន្និធិ​ ​មិន​ធ្វើឲ្យ​ស្រេច​ក្នុង​ថ្ងៃ​នោះ​ ​(​ទុក​ធ្វើ​ទៅ​ក្នុង​ថ្ងៃ​ខាង​មុ​ខៗ​តទៅទៀត​)​១​ ​និច​យស​ន្និ​ធិ​ ​ទុក​ធ្វើ​ដល់​ថ្ងៃស្អែក​ជា​កំណត់១​ ​ហៅថា​ ​សន្និធិ​។​ ​កាលបើ​ភិក្ខុ​កំពុង​ធ្វើ​ ​(​សំពត់​នោះ​)​ ​អរុណ​ក៏​រះ​ឡើង​ ​ហៅថា​ ​សំពត់​ជា​និ​ស្ស​គ្គិ​យៈ​។​ ​កឋិន​ដែល​ភិក្ខុ​ក្រាល​មិន​ឡើង​ ​ដោយ​អាការ២៤នេះឯង​។​
ថយ | ទំព័រទី ២២៩ | បន្ទាប់
ID: 636804073691443515
ទៅកាន់ទំព័រ៖