ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១៣

[​៣៨៧​]​ ​ឧបសម្បន្ន​ ​មិនបាន​ប្រព្រឹត្ត​ប្រយោគ​អ្វីមួយ​ ​ប្រកបដោយ​កាយ​ ​ទាំង​មិនបាន​ពោល​នឹង​អ្នកដទៃ​ ​ដោយ​វាចា​ ​តែ​ឧបសម្បន្ន​នោះ​ ​ត្រូវ​គរុកាបត្តិ​ ​ជា​វត្ថុ​ដាច់​ចាក​ភិក្ខុនី​ភាវៈ​^(​១​)​ ​ប្រស្នា​នេះ​ ​ពួក​លោកអ្នក​ឈ្លាសវៃ​ ​បាន​គិត​មក​ហើយ​។​
​[​៣៨៨​]​ ​បុគ្គល​មានចិត្ត​ស្ងប់​រម្ងាប់​ ​មិនបាន​ធ្វើបាប​បន្តិចបន្តួច​ដោយ​កាយ​ក្តី​ ​វាចា​ក្តី​ ​ចិត្ត​ក្តី​ ​បុគ្គល​នោះ​ ​សង្ឃ​ត្រូវឲ្យ​វិនាស​ចេញ​ ​ចុះ​ធ្វើ​ដូចម្តេច​ ​ទើប​ឈ្មោះថា​ ​ឲ្យ​វិនាស​ចេញ​ដោយ​ស្រួល^{​(​២​)}​ ​ប្រស្នា​នេះ​ ​ពួក​លោកអ្នក​ឈ្លាសវៃ​ ​បាន​គិត​មក​ហើយ​។​
​[​៣៨៩​]​ ​ភិក្ខុ​ ​កាល​មិន​ចរចា​នឹង​មនុស្ស​ណាមួយ​ ​មួយទៀត​ ​កាល​នឹង​បញ្ចេញវាចា​ ​ក៏​មិនបាន​ពោល​ចំពោះ​អ្នកដទៃ​ឡើយ​ ​តែ​ភិក្ខុ​ ​(​នោះ​)​ ​ត្រឡប់​ត្រូវអាបត្តិ​ ​ប្រកបដោយ​វាចា^{​(​៣​)}​ ​មិន​ត្រូវអាបត្តិ​ប្រកបដោយ​កាយ​ ​ប្រស្នា​នេះ​ ​ពួក​លោកអ្នក​ឈ្លាសវៃ​ ​បាន​គិត​មក​ហើយ​។​