ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១៤

 [​៣៧​]​ ​ក្នុង​ហេតុ​ទី៣ទៀត​ថា​ ​ពួក​សមណព្រាហ្មណ៍​ដ៏​ចំរើន​ ​ជា​អ្នក​ប្រកប​ដោយ​អន្តា​នន្ត​ទិដ្ឋិ​ ​បញ្ញត្ត​ថា​ ​លោកមា​នទី​បំផុត​ខ្លះ​ ​មិន​មាន​ទីបំផុត​ខ្លះ​ ​តើ​ព្រោះ​អាស្រ័យ​អ្វី​ ​ព្រោះ​ប្រារព្ធ​អ្វី​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​បុគ្គល​ពួក​មួយ​ ​ក្នុង​លោក​នេះ​ ​ជា​សមណៈ​ ​ឬ​ព្រាហ្មណ៍​ ​អាស្រ័យ​នូវ​ការ​ព្យាយាម​ ​ជា​គ្រឿង​ដុត​កំ​ដៅ​កិលេស​ ​អាស្រ័យ​នូវ​ការ​ព្យាយាម​ ​ជាទី​តាំង​មាំ​ ​អាស្រ័យ​នូវ​ការ​ព្យាយាម​ ​ជា​គ្រឿង​ប្រក​បរឿយៗ​ ​អាស្រ័យ​នូវ​សេចក្តី​មិន​ប្រមាទ​ ​អាស្រ័យ​នូវ​ការ​យកចិត្ត​ទុកដាក់​ដោយ​ប្រពៃ​ ​ហើយ​បាន​នូវ​ចេ​តោស​មា​ធិ​ ​តាម​បែបផែន​ ​(​នៃ​ចិត្ត​របស់​ព្រះ​យោគី​)​ ​កាលបើ​ចិត្ត​តាំងនៅ​ខ្ជាប់ខ្ជួន​ហើយ​ ​ក៏​មាន​សេចក្តី​សំគាល់​ថា​ ​លោកមា​នទី​បំផុត​ ​ក្នុង​ទិស​ខាងលើ​ ​និង​ទិស​ខាងក្រោម​ ​មាន​សេចក្តី​សំគាល់​ថា​ ​លោក​មិន​មាន​ទីបំផុត​ ​ក្នុង​ទិស​ទទឹង​ ​(​ទិស​ទាំង៨​)​។​ ​បុគ្គល​នោះ​ឯង​ ​ក៏​ពោល​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​លោក​នេះ​មាន​ទីបំផុត​ខ្លះ​ ​មិន​មាន​ទីបំផុត​ខ្លះ​ ​ពួក​សមណព្រាហ្មណ៍​ណា​ ​និយាយ​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​លោក​នេះ​ ​មាន​ទីបំផុត​ ​មានផ្លូវ​ជុំវិញ​ដូច្នេះ​។​ ​ពាក្យ​របស់​ពួក​សមណព្រាហ្មណ៍​នោះ​ ​ជា​ពាក្យ​មុសា​ទេ​។​ ​ម្យ៉ាងទៀត​ ​ពួក​សមណព្រាហ្មណ៍​ណា​ ​និយាយ​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​លោក​នេះ​ ​មិន​មាន​ទីបំផុត​ ​ឥតមាន​កំណត់​ទេ​។​ ​ពាក្យ​របស់​ពួក​សមណព្រាហ្មណ៍​នោះ​ឯង​ ​ក៏​ជា​ពាក្យ​មុសា​ដែរ​។​ ​ឯ​លោក​នេះ​ ​ប្រាកដជា​ ​មាន​ទីបំផុត​ខ្លះ​ ​មិន​មាន​ទីបំផុត​ខ្លះ​។​ ​ការ​និយាយ​ដូច្នោះ​ ​តើ​ព្រោះ​ហេតុអ្វី​។​ ​
ថយ | ទំព័រទី ៥៨ | បន្ទាប់
ID: 636809370440288314
ទៅកាន់ទំព័រ៖