ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១៤

បាន​មក​ ​ដោយ​សេចក្តី​ត្រិះរិះ​ ​ដែល​ខ្លួន​ស្ទាបស្ទង់​ដោយ​ការពិចារណា​ ​ជា​ពាក្យ​កើតមាន​ ​ដោយ​ប្រាជ្ញា​របស់​ខ្លួន​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​លោក​នេះ​ ​មាន​ទីបំផុត​ ​ក៏​មិនមែន​ ​មិន​មាន​ទីបំផុត​ ​ក៏​មិនមែន​ ​ពួក​សមណព្រាហ្មណ៍​ណា​ ​និយាយ​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​លោក​នេះ​ ​មាន​ទីបំផុត​ ​មានផ្លូវ​ជុំវិញ​ដូច្នេះ​។​ ​ពាក្យ​របស់​ពួក​សមណព្រាហ្មណ៍​នោះ​ ​ជា​ពាក្យ​មុសាវាទ​។​ ​ម្យ៉ាងទៀត​ ​ពួក​សមណព្រាហ្មណ៍​ណា​ ​និយាយ​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​លោក​នេះ​ ​មិន​មាន​ទីបំផុត​ ​ឥតមាន​កំណត់​ដូច្នេះ​។​ ​ពាក្យ​របស់​ពួក​សមណព្រាហ្មណ៍​នោះ​ ​ក៏​ជា​ពាក្យ​មុសា​ដែរ​។​ ​មួយទៀត​ ​ពួក​សមណព្រាហ្មណ៍​ណា​ ​និយាយ​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​លោក​នេះ​ ​មាន​ទីបំផុត​ខ្លះ​ ​មិន​មាន​ទីបំផុត​ខ្លះ​ដូច្នេះ​។​ ​ពាក្យ​របស់​ពួក​សមណព្រាហ្មណ៍​នោះ​សោត​ ​ក៏​ជា​ពាក្យ​មុសា​ដែរ​។​ ​ឯ​លោក​នេះ​ ​ប្រាកដជា​ ​មាន​ទីបំផុត​ ​ក៏​មិនមែន​ ​មិន​មាន​ទីបំផុត​ ​ក៏​មិនមែន​ដែរ​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​នេះ​ជាហេតុ​ទី៤​ ​ដែល​សមណព្រាហ្មណ៍​ពួក​មួយ​ ​ជា​អ្នក​ប្រកប​ដោយ​អន្តា​នន្ត​ទិដ្ឋិ​ ​អាស្រ័យ​ប្រារព្ធ​ ​ទើប​បញ្ញត្ត​ថា​ ​លោកមា​នទី​បំផុត​ខ្លះ​ ​មិន​មាន​ទីបំផុត​ខ្លះ​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​សមណព្រាហ្មណ៍​ទាំងនោះ​ ​ជា​អ្នក​ប្រកប​ដោយ​អន្តា​នន្ត​ទិដ្ឋិ​ ​បញ្ញត្ត​ថា​ ​លោកមា​នទី​បំផុត​ខ្លះ​ ​មិន​មាន​ទីបំផុត​ខ្លះ​ ​ដោយហេតុ៤យ៉ាងនេះ​ឯង​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​ឯ​ពួក​សមណៈ​ ​ឬ​ព្រាហ្មណ៍​ណា​នីមួយ​ ​ជា​អ្នក​ប្រកប​ដោយ​អន្តា​នន្ត​ទិដ្ឋិ​ ​
ថយ | ទំព័រទី ៦០ | បន្ទាប់
ID: 636809371052583335
ទៅកាន់ទំព័រ៖