ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១៦

ទើប​ជាហេតុ​ ​ជា​និទាន​ ​ជាស​មុ​ទ័យ​ ​ជា​បច្ច័យ​នៃ​ការវិនិច្ឆ័យ​។​ ​ពាក្យ​ថា​ ​លាភ​ ​កើតមាន​ ​ព្រោះ​អាស្រ័យ​ការស្វែងរក​ ​នេះ​ប្រាកដជា​តថាគត​សំដែង​ហើយ​ ​ដោយ​ប្រការ​ដូច្នេះ​។​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​ព្រោះហេតុនោះ​ ​ពាក្យ​នុ៎ះ​ ​បណ្ឌិត​គួរ​ដឹង​តាម​ទំនង​ ​ដែល​លាភ​ ​កើតមាន​ព្រោះ​អាស្រ័យ​ការស្វែងរក​នេះ​ចុះ​។​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​សេចក្តី​ពិត​ថា​ ​បើ​ការស្វែងរក​មិន​មាន​ហើយ​ ​ដល់​សត្វ​ណាមួយ​ ​ក្នុង​ភព​ណាៗ​ ​ដោយ​អាការ​ទាំងពួង​ ​ដោយ​សភាវៈ​ទាំងពួង​។​ ​កាលបើ​ការស្វែងរក​ ​មិន​មាន​ដោយ​ប្រការ​ទាំងពួង​ ​ព្រោះ​ការស្វែងរក​រលត់​ហើយ​ ​បើ​ដូច្នោះ​ ​តើ​លាភ​ ​គប្បី​មាន​ប្រាកដ​ដែរ​ឬ​។​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចំរើន​ ​ហេតុ​នុ៎ះ​មិន​មាន​ទេ​។​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​ព្រោះ​ហេតុ​ដូច្នោះឯង​ ​ការស្វែងរក​នេះ​ ​ទើប​ជាហេតុ​ ​ជា​និទាន​ ​ជាស​មុ​ទ័យ​ ​ជា​បច្ច័យ​នៃ​លាភ​។​ ​ពាក្យ​ថា​ ​ការស្វែងរក​ ​កើតមាន​ ​ព្រោះ​អាស្រ័យ​តណ្ហា​ ​នេះ​ប្រាកដជា​តថាគត​សំដែង​ហើយ​ ​ដោយ​ប្រការ​ដូច្នេះ​។​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​ព្រោះហេតុនោះ​ ​ពាក្យ​នុ៎ះ​ ​បណ្ឌិត​គួរ​ដឹង​តាម​ទំនង​ ​ដែល​ការស្វែងរក​ ​កើតមាន​ព្រោះ​អាស្រ័យ​តណ្ហា​នេះ​ចុះ​។​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​សេចក្តី​ពិត​ថា​ ​បើ​តណ្ហា​មិន​មាន​ហើយ​ ​ដល់​សត្វ​ណាមួយ​ ​ក្នុង​ភព​ណាៗ​ ​ដោយ​អាការ​ទាំងពួង​ ​ដោយ​សភាវៈ​ទាំងពួង​ ​តណ្ហា​នោះ​ ​គឺ​កាមតណ្ហា១​ ​ភវតណ្ហា១​ ​វិភវ​តណ្ហា១​។​ ​កាលបើ​តណ្ហា​ ​មិន​មាន​ដោយ​ប្រការ​ទាំងពួង​ ​ព្រោះ​តណ្ហា​
ថយ | ទំព័រទី ១៣០ | បន្ទាប់
ID: 636814171219862298
ទៅកាន់ទំព័រ៖