ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១៦

 [​៤២​]​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​លំដាប់នោះ​ ​ព្រះ​វិបស្សី​មាន​ព្រះ​ភាគ​ ​អរហន្ត​សម្មាសម្ពុទ្ធ​ ​ទ្រង់​មាន​សេចក្តី​ត្រិះរិះ​ដូច្នេះ​ថា​ ​គួរតែ​ ​តថាគត​សំដែងធម៌​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​គ្រានោះ​ ​ព្រះ​វិបស្សី​មាន​ព្រះ​ភាគ​ ​អរហន្ត​សម្មាសម្ពុទ្ធ​ ​ទ្រង់​មាន​សេចក្តី​ត្រិះរិះ​ដូច្នេះ​ថា​ ​ធម៌​ដែល​តថាគត​ត្រាស់​ដឹង​ហើយ​នេះ​ ​ជា​ធម៌​ជ្រាលជ្រៅ​ ​បុគ្គល​ឃើញ​បាន​ដោយ​ក្រ​ ​ត្រាស់​ដឹង​តាម​បាន​ដោយ​ក្រ​ ​ជា​ធម៌​រម្ងាប់​ទុក្ខ​ ​ជា​ធម៌​ថ្លៃថ្លា​ ​ជា​ធម៌​ដែល​បុគ្គល​ត្រិះរិះ​យក​ឯង​មិនបាន​ ​ជា​ធម៌​ល្អិត​ ​មានតែ​បណ្ឌិត​ ​ទើប​ដឹង​បាន​ ​ក៏​ពួក​សត្វ​នេះ​ ​មាន​អាល័យ​ ​គឺ​កាមគុណ​ ​ជាទី​ត្រេកអរ​ ​ត្រេកអរ​ក្នុង​កាមគុណ​ ​រីករាយ​ក្នុង​កាមគុណ​ ​បដិច្ចសមុប្បាទ​ ​ដែល​មាន​កាមគុណ​នេះ​ជា​បច្ច័យ​ ​បដិច្ចសមុប្បាទ​នេះ​ ​ជា​ឋានៈ​ ​ដែល​ពួក​សត្វ​មាន​កាមគុណ​ជាទី​ត្រេកអរ​ ​ត្រេកអរ​ក្នុង​កាមគុណ​ ​រីករាយ​ក្នុង​កាមគុណ​ ​ឃើញ​បាន​ដោយ​ក្រ​ ​ធម៌​ដែល​ជា​គ្រឿង​រម្ងាប់​នូវ​សង្ខារ​ទាំងពួង​ ​លះបង់​នូវ​ឧប​ធិ​ក្កិ​លេស​ទាំងពួង​ ​អស់​ទៅ​នៃ​តណ្ហា​ ​ប្រាសចាក​រាគៈ​ ​រលត់​ ​(​នូវ​កង​ទុក្ខ​)​ ​និង​ព្រះនិព្វាន​ ​នេះឯង​ក៏​ជា​ឋានៈ​ ​ដែល​ពួក​សត្វ​ឃើញ​បាន​ដោយ​ក្រ​ ​បើទុកជា​តថាគត​សំដែងធម៌​ ​ពួក​សត្វ​ដទៃ​ក៏​មិន​គប្បី​ដឹង​ច្បាស់​បាន​ ​សេចក្តី​លំបាក​កាយ​នោះ​ ​នឹង​មានដល់​តថាគត​ ​ការបៀតបៀន​កាយ​នោះ​ ​នឹង​មានដល់​តថាគត​។
ថយ | ទំព័រទី ៧៦ | បន្ទាប់
ID: 636813852380505730
ទៅកាន់ទំព័រ៖