ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១៧

 [​១៥៥​]​ ​ថ្វាយព្រះពរ​រា​ជញ្ញៈ​ ​បើ​ដូច្នោះ​ ​អាត្មាភាព​ ​នឹង​ធ្វើ​ឧបមា​ ​ថ្វាយ​មហា​បពិត្រ​ ​វិញ្ញូ​បុរស​ពួក​ខ្លះ​ ​ក្នុង​លោក​នេះ​ ​រមែង​យល់​សេចក្តី​នៃ​ភាសិត​នេះ​ ​ដោយ​ពាក្យឧបមា​បាន​។​ ​បពិត្រ​រា​ជញ្ញៈ​ ​កាលពី​ព្រេងនាយ​មក​ ​មាន​ជដិល​ម្នាក់​ ​ជា​អ្នកបម្រើ​ភ្លើង​ ​នៅក្នុង​កុដិ​ស្លឹក​ ​ក្នុង​ព្រៃរំលោង​។​ ​បពិត្រ​រា​ជញ្ញៈ​ ​ក្នុង​កាលនោះ​ឯង​ ​មាន​ពួក​ឈ្មួញ​រទេះ​មួយ​ពួក​ ​នៅក្នុង​ជនបទ​ ​បាន​នាំគ្នា​ចេញ​អំពី​ជនបទ​នោះ​។​ ​គ្រានោះ​ ​ពួក​ឈ្មួញ​រទេះ​នោះ​ ​នៅ​ឈប់​សំចត​ ​ជិត​អាស្រម​របស់​ជដិល​អ្នកបម្រើ​ភ្លើង​នោះ​អស់១យប់​ ​ទើប​នាំគ្នា​ចៀសចេញ​ទៅ​។​ ​បពិត្រ​រា​ជញ្ញៈ​ ​គ្រានោះ​ឯង​ ​ជដិល​អ្នកបម្រើ​ភ្លើង​នោះ​ ​មាន​សេចក្តី​ត្រិះរិះ​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​គួរតែ​អាត្មាអញ​ចូល​ទៅត្រង់​កន្លែង​ជាទី​សំណាក់​របស់​ពួក​ឈ្មួញ​រទេះ​នោះ​ ​ក្រែង​ជួនជា​បាន​គ្រឿងឧបករណ៍​អ្វីមួយ​ក្នុង​ទីនុ៎ះ​។​ ​ទើប​ជដិល​អ្នកបម្រើ​ភ្លើង​នោះ​ ​ក្រោក​ឡើង​ពីព្រលឹម​ ​ចូល​ទៅត្រង់​កន្លែង​ ​ជាទី​សំណាក់​របស់​ពួក​ឈ្មួញ​រទេះ​នោះ​ ​លុះ​ចូល​ទៅដល់​ហើយ​ ​ក៏បាន​ឃើញ​ក្មេង​តូច​ ​ក្បាលត្រងោល​ ​ដេកផ្ងារ​ ​ដែលគេ​ចោល​ ​ក្នុង​ទីសំណាក់​ ​របស់​ពួក​ឈ្មួញ​រទេះ​នោះ​។​ ​ជដិល​នោះ​ ​លុះ​ឃើញ​ហើយ​ ​ក៏​មាន​សេចក្តី​ត្រិះរិះ​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​កាលបើ​អាត្មាអញ​មើលបំណាំ​ ​បណ្តោយ​ឲ្យ​មនុស្ស​ស្លាប់​ ​ដោយហេតុ​ណា​ ​ហេតុ​នុ៎ះ​ ​មិន​សមគួរ​ដល់
ថយ | ទំព័រទី ៣៤៨ | បន្ទាប់
ID: 636816326361559352
ទៅកាន់ទំព័រ៖