ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១៧

មាន​ព្យាយាម​ ​ជា​គ្រឿង​ដុត​កំ​ដៅ​នូវ​កិលេស​ ​មាន​សេចក្តី​ដឹងខ្លួន​ ​មានស្មារតី​ ​កម្ចាត់បង់​នូវ​អភិជ្ឈា​ ​និង​ទោមនស្ស​ក្នុង​លោក​(​១​)​ ​ភិក្ខុ​កាល​ពិចារណា​ឃើ​ញរឿយៗ​ ​នូវ​កាយ​ជា​ខាងក្នុង​ហើយ​ ​ក៏​រមែង​តាំងចិត្ត​ខ្ជាប់​ ​ដោយ​ប្រពៃ​ ​ជ្រះថ្លា​ដោយ​ប្រពៃ​ ​ក្នុង​កាយ​ជា​ខាងក្នុង​នោះ​។​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ ​លុះ​មានចិត្ត​តាំង​ខ្ជាប់​ ​ដោយ​ប្រពៃ​ ​ជ្រះថ្លា​ដោយ​ប្រពៃ​ ​ក្នុង​កាយ​ជា​ខាងក្នុង​នោះ​ហើយ​ ​រមែង​ញុំាង​ញាណទស្សនៈ​ ​(​ការ​ដឹង​ ​និង​ការ​ឃើញ​)​ ​ឲ្យ​កើត​ក្នុង​កាយ​ ​របស់​បុគ្គល​ដទៃ​ ​ជា​ខាងក្រៅ​បាន​។​ ​ភិក្ខុ​ពិចារណា​ឃើ​ញរឿយៗ​ ​នូវ​វេទនា​ក្នុង​វេទនា​ទាំងឡាយ​ ​ជា​ខាងក្នុង​ ​មាន​ព្យាយាម​ ​ជា​គ្រឿង​ដុត​កំ​ដៅ​កិលេស​ ​មាន​សេចក្តី​ដឹងខ្លួន​ ​មានស្មារតី​ ​កំចាត់​បង់​ ​នូវ​អភិជ្ឈា​ ​និង​ទោមនស្ស​ក្នុង​លោក​ ​ភិក្ខុ​កាល​ពិចារណា​ឃើ​ញរឿយៗ​ ​នូវ​វេទនា​ ​ក្នុង​វេទនា​ទាំងឡាយ​ ​ជា​ខាងក្នុង​ហើយ​ ​ក៏​រមែង​តាំងចិត្ត​ខ្ជាប់​ ​ដោយ​ប្រពៃ​ ​ជ្រះថ្លា​ដោយ​ប្រពៃ​ ​ក្នុង​វេទនា​ ​ជា​ខាងក្នុង​នោះ​។​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ ​លុះ​មានចិត្ត​តាំង​ខ្ជាប់​ ​ដោយ​ប្រពៃ​ ​ជ្រះថ្លា​ដោយ​ប្រពៃ​ ​ក្នុង​វេទនា​ ​ជា​ខាងក្នុង​នោះ​ហើយ​ ​រមែង​ញុំាង​ញាណទស្សនៈ​ ​ឲ្យ​កើត​ក្នុង​វេទនា​ទាំងឡាយ​ ​របស់​បុគ្គល​ដទៃ​ ​ជា​ខាងក្រៅ​បាន​។​ ​ភិក្ខុ​ពិចារណា​ឃើ​ញរឿយៗ​ ​នូវ​ចិត្ត​ក្នុងចិត្ត​ជា​ខាងក្នុង​ ​មាន​ព្យាយាម​ជា​គ្រឿង​ដុត​កំ​ដៅ​នូវ​កិលេស
​(​១​)​ ​សំដៅយក​កាយ​ ​ឬ​ឧបាទានក្ខន្ធ​ទាំង៥​។​
ថយ | ទំព័រទី ៩៦ | បន្ទាប់
ID: 636816191725548613
ទៅកាន់ទំព័រ៖