ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១៧

​ក៏​ដឹង​ច្បាស់​នូវ​ហេតុ​នោះ​(​១​)​ផង​ ​វិចិកិច្ឆា​ដែល​លះបង់​បាន​ហើយ​ ​មិនកើត​តទៅ​ត​ទៀត​ ​ដោយហេតុ​ណា​ ​ក៏​ដឹង​ច្បាស់​នូវ​ហេតុ​នោះ​(​២​)​ផង​។​ ​ភិក្ខុ​ពិចារណា​ឃើញ​ ​នូវ​ធម៌​ក្នុង​ធម៌​ទាំងឡាយ​ ​ខាងក្នុង​ជាប្រក្រតី​ ​(​ដោយ​ការកំណត់​នូវ​នីវរណធម៌៥យ៉ាង​)​ ​គ្រប់​ឥរិយាបថ​ទាំង៤​ ​យ៉ាងនេះ​ផង​ ​ពិចារណា​ឃើញ​នូវ​ធម៌​ក្នុង​ធម៌​ទាំងឡាយ​ ​ខាងក្រៅ​ជាប្រក្រតី​ ​គ្រប់​ឥរិយាបថ​ទាំង៤ផង​ ​ពិចារណា​ឃើញ​ ​នូវ​ធម៌​ក្នុង​ធម៌​ទាំងឡាយ​ ​ខាងក្នុង​ ​និង​ខាងក្រៅ​ជាប្រក្រតី​ ​គ្រប់​ឥរិយាបថ​ទាំង៤ផង​ ​ពិចារណា​ឃើញ​នូវ​ធម៌​ ​ដែល​ជាទី​ប្រជុំ​កើតឡើង​ ​ក្នុង​ធម៌​ទាំងឡាយ​ ​ជាប្រក្រតី​ ​គ្រប់​ឥរិយាបថ​ទាំង៤ផង​ ​ពិចារណា​ឃើញ​នូវ​ធម៌​ ​ដែល​សូន្យ​ទៅ​ ​ក្នុង​ធម៌​ទាំងឡាយ​ ​ជាប្រក្រតី​ ​គ្រប់​ឥរិយាបថ​ទាំង៤ផង​ ​ពិចារណា​ឃើញ​នូវ​ធម៌​ ​ដែល​ជាទី​ប្រជុំ​កើត​ ​ទាំង​ធម៌​ដែល​សូន្យ​ទៅ​ ​ក្នុង​ធម៌​ទាំងឡាយ​ ​ជាប្រក្រតី​ ​គ្រប់​ឥរិយាបថ​ទាំង៤ផង​។​ ​មួយទៀត​ ​ស្មារតី​ ​(​ជា​គ្រឿង​កំណត់​)​ ​របស់​ភិក្ខុ​នោះ​ ​
​(​១​)​ ​អដ្ឋកថា​ថា​ ​ការ​ធ្វើ​ទុក​ក្នុងចិត្ត​ ​ដោយ​ឧបាយ​ប្រាជ្ញា​ ​ចំពោះ​កុសលធម៌​ជាដើម​ ​ជាហេតុ​ឲ្យ​លះបង់​វិចិកិច្ឆា​បាន​។​ ​មួយទៀត​ថា​ ​លះបង់​ដោយ​ធម៌៦ប្រការ​ ​គឺ​ភាវៈ​ជា​អ្នកចេះដឹង​ ​ឬ​ស្តាប់​ច្រើន១​ ​ភាវៈ​ជា​អ្នក​ឧស្សាហ៍​សាកសួរ១​ ​ភាវៈ​ជា​អ្នកចេះដឹង​ស្ទាត់​ក្នុង​វិន័យ១​ ​ភាវៈ​ជា​អ្នក​ច្រើន​ទៅ​ដោយចិត្ត​ដែល​ជឿស៊ប់១​ ​ភាវៈ​ជា​អ្នក​រាប់រក​កល្យាណមិត្ត១​ ​ជា​អ្នក​និយាយ​នូវ​ពាក្យជា​ទី​សប្បាយ១​។​ ​(​២​)​ ​វិចិកិច្ឆា​ ​មិនកើត​តទៅទៀត​ ​ដោយសារ​សោតាបត្តិ​មគ្គ​។​
ថយ | ទំព័រទី ២៧០ | បន្ទាប់
ID: 636816294764352095
ទៅកាន់ទំព័រ៖