ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១៩

ព្រោះ​កម្ម​នោះ​ឯង​ ​ទើប​តថាគត​ ​បាន​ទៅកាន់​ឋានសួគ៌​ ​ដោយ​សេចក្តី​សុខ​ ​សេចក្តី​សម្រាន​ ​និង​សេចក្តី​ត្រេកអរ​ ​លុះ​ច្យុត​ចាក​ឋានសួគ៌​នោះ​ ​បាន​មក​កើត​ក្នុង​មនុស្សលោក​នេះ​វិញ​ ​ក៏​មានផ្ទៃ​ជើង​ទាំងពីរ​រាបស្មើ​ល្អ​ ​ជាន់​ត្រូវ​នូវ​ផែនដី​ ​(​ដោយ​ព្រះបាទ​ដ៏​ស្មើ​)​។​ ​ពួក​ជន​អ្នក​ស្គាល់​លក្ខណៈ​ ​មក​ប្រជុំ​គ្នា​ ​ហើយ​ទាយ​ថា​ ​ព្រះ​តថាគត​ ​ដែល​មាន​ព្រះបាទ​ប្រតិស្ឋាន​ល្អ​ ​ទោះបី​នៅជា​គ្រហស្ថ​ក្តី​ ​ធ្វើជា​បព្វជិត​ក្តី​ ​ក៏​ឥត​ញាប់ញ័រ​ ​(​ដោយ​សត្រូវ​ឡើយ​)​ ​ព្រោះ​មាន​លក្ខណៈ​នោះ​ ​ជា​គ្រឿង​ឆ្លុះ​បំភ្លឺ​សេចក្តី​នោះ​។​ ​កាលបើ​នៅ​គ្រប់គ្រង​គេហដ្ឋាន​ ​តែង​មិន​ញាប់ញ័រ​ ​(​ដោយ​សត្រូវ​)​ ​អាច​គ្រង​សង្កត់​នូវ​ជន​ដទៃ​បាន​ ​ពួក​សត្រូវ​ក៏​មិន​អាច​ញាំញី​បាន​ ​ព្រះ​តថាគត​ ​មិនបាន​តក់ស្លុត​នឹង​មនុស្ស​ណាមួយ​ ​ក្នុង​លោក​នេះ​ ​ដោយសារ​ផល​នៃ​កម្ម​នោះ​ឯង​។​ ​បើ​បុគ្គល​ ​(​មាន​លក្ខណៈ​)​ ​ដូច​ព្រះ​តថាគត​នោះ​ ​ចូល​ទៅកាន់​ផ្នួស​ ​រមែង​ពេញចិត្ត​ ​ត្រេកអរ​ក្នុង​នេក្ខម្មៈ​ ​បាន​ជា​អ្នក​ប្រាជ្ញា​ ​ប្រសើរ​បំផុត​