ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១៩

[​១២​]​ ​ព្រះ​តថាគត​ ​បាន​ធ្វើ​ ​បាន​ប្រព្រឹត្ត​ការសង្គ្រោះ​ ​ដោយ​ល្អ​ ​ដល់​ពួក​ជន​ច្រើន​នាក់​ ​(​ដោយ​សង្គហវត្ថុ៤ប្រការ​)​ ​គឺ​ទាន១​ ​ការប្រព្រឹត្ត​ដែល​ជា​ប្រយោជន៍១​ ​ពាក្យជា​ទីស្រឡាញ់១​ ​សេចក្តី​ពេញចិត្ត​ ​ក្នុង​ការ​តាំងខ្លួន​ស្មើ១​ ​ទើប​ទៅកាន់​ឋានសួគ៌​ដោយ​គុណ​ ​គឺ​សេចក្តី​មិន​ប្រមាទ​។​ ​លុះ​ព្រះ​តថាគត​ច្យុត​ ​(​ចាក​ឋានសួគ៌​នោះ​)​ ​មក​កើត​ក្នុង​ភព​នេះ​ទៀត​ ​ជា​មនុស្ស​កំឡោះ​ ​នៅក្មេង​ល្អ​ ​ក៏បាន​នូវ​អំពើ​ដែល​គួរ​ធ្វើ​ ​គួរ​ប្រព្រឹត្ត​ទន់ភ្លន់​ផង​ ​បាន​នូវ​សេចក្តី​រុងរឿង​ ​សេចក្តី​ឈ្លាសវៃ​ក្រៃលែង​ ​និង​រូប​ដែល​គួរឲ្យ​អ្នកផង​ពិតពិល​ ​រមិលមើល​ ​ដើម្បី​ចេញ​ចាក​សំណាញ់​ ​ពោល​គឺ​សង្សារ​។​ ​ព្រះ​តថាគត​ ​បាន​ចាត់ចែង​ការងារ​ ​បាន​គ្រប់គ្រង​នូវ​ផែនដី​ធំ​នេះ​ ​និង​ការសង្គ្រោះ​ដោយ​ល្អ​ ​ចំពោះ​ជន​ជា​បរិស័ទ​ ​ពោល​ពាក្យជា​ទីស្រឡាញ់​ ​ស្វែងរក​នូវ​ប្រយោជន៍​ ​និង​សេចក្តី​សុខ​ ​អើពើ​តែ​នឹង​គុណ​ ​ដែល​ខ្លួន​គាប់ចិត្ត​ដ៏​ក្រៃលែង​។​ ​បើ​ព្រះ​តថាគត​លះបង់​ ​នូវ​ការ​បរិភោគ​កាម​គ្រប់យ៉ាង​ហើយ​