ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១៩

(​ទាន​)​ ​ហាក់ដូចជា​ទឹកភ្លៀង​ ​ដែល​ធ្លាក់ចុះ​មក​លើ​ផែនដី​ ​ដូច្នោះឯង​។​ ​ព្រះ​តថាគត​ ​ព្រោះ​បាន​ធ្វើ​នូវ​កុសលកម្ម​នោះ​ ​លុះ​ច្យុត​ចាក​អត្តភាព​នេះ​ហើយ​ ​ចូល​ទៅកាន់​ទិព្វវិមាន​ ​បាន​សោយ​ផលវិបាក​ ​នៃ​អំពើ​ដែល​ខ្លួន​បាន​ធ្វើ​ហើយ​ ​ជា​អ្នកមាន​ខ្លួន​ដូចជា​មាស​ ​(​លុះ​មក​កើត​)​ ​ក្នុង​ភព​នេះ​ ​បាន​គ្រប​សង្កត់​ ​(​នូវ​មនុស្ស​ទាំងអស់​)​ ​ហាក់ដូចជា​ព្រះឥន្ទ្រ​ ​ដែល​ប្រសើរ​ជាង​ពួក​ទេវតា​ ​ដូច្នោះឯង​។​ ​បើ​ព្រះ​តថាគត​ ​នៅជា​មនុស្ស​ ​គ្រប់គ្រង​គេហដ្ឋាន​ ​មិន​ប្រាថ្នា​នឹង​បួស​ទេ​ ​ក៏​គង់តែ​បាន​គ្រប់គ្រង​ផែនដី​ធំ​ ​គ្រប​សង្កត់​ ​(​នូវ​ពួក​បច្ចាមិត្ត​)​ ​ព្រមទាំង​បាន​នូវ​រតនៈ៧ប្រការ​ ​ក្នុង​លោក​នេះ​ផង​ ​បាន​នូវ​សម្ព​ត់​ ​ដ៏​ធំ​ទូលាយ​ ​មានសាច់​ល្អិត​មដ្ឋ​ ​មាន​សម្បុរ​ស្រស់​ស្អាត​ផង​។​ ​បើ​ព្រះ​តថាគត​ចេញទៅ​ទ្រង់ព្រះ​ផ្នួស​ ​នឹង​បាន​សម្ព​ត់​សម្រាប់​ស្លៀក​ ​និង​សម្ព​ត់​សម្រាប់​ដណ្តប់​ដ៏​ប្រសើរ​ ​ព្រះ​តថាគត​ ​រមែង​បាន​សោយ​ផល​របស់​កម្ម​ ​ដែល​បាន​ទំនុកបម្រុង​ល្អ​ហើយ​ ​នឹង​បាន​ធ្វើ​ទុក​មក​ពី​ជាតិមុន​ ​សេចក្តី​វិនាស​នៃ​កម្ម​ ​ដែល​ព្រះ​តថាគត​ធ្វើ​នោះ​ ​មិន​មាន​ឡើយ​។​