ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១៩
ម្នាលអាវុសោទាំងឡាយ ភិក្ខុជាអ្នកមានស្មារតី ប្រកបដោយការតាំងស្មារតី និងភាពជាអ្នកមានប្រាជ្ញាចាស់ក្លាដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ នឹកឃើញនូវអំពើដែលខ្លួនធ្វើរួចយូរហើយផង នូវសំដីដែលខ្លួននិយាយយូរហើយផង នេះឯងជា នាថករណធម៌១។ ម្នាលអាវុសោទាំងឡាយ មួយទៀត ភិក្ខុជាអ្នកមានប្រាជ្ញា ប្រកបដោយប្រាជ្ញា ដែលអាចកំណត់នូវការកើតឡើង និងការវិនាសទៅ (នៃខន្ធបញ្ចកៈ) ជាគ្រឿងទំលាយនូវកិលេសដ៏ប្រសើរ ជាធម្មជាតិ ដល់នូវកិរិយាអស់ទៅនៃទុក្ខដោយប្រពៃ។ ម្នាលអាវុសោទាំងឡាយ ភិក្ខុជាអ្នកមានប្រាជ្ញា។បេ។ ជាធម្មជាតិ ដល់នូវកិរិយាអស់ទៅ នៃទុក្ខដោយប្រពៃ នេះឯងជា នាថករណធម៌១។ ធម៌ទាំង១០នេះ មានឧបការៈច្រើន។
[៣៣៨] ធម៌១០ ដែលគួរចំរើន តើដូចម្តេចខ្លះ។ កសិណាយតនៈ (ខេត្ត ឬទីតាំងរបស់ពួកធម៌ ដែលមានកសិណជាអារម្មណ៍) មាន១០យ៉ាង គឺ បុគ្គលពួកមួយ ស្គាល់ច្បាស់ នូវបឋវីកសិណ ខាងលើ
(១) ខាងក្រោម
(២) និងទទឹង
(៣) ជាកសិណតែបែបមួយ ឥតមានលាយឡំ (នឹងកសិណឯទៀត)
(១) កសិណដែលត្រូវចំរើនងើយមើលទៅខាងលើអាកាស។ (២) កសិណដែលត្រូវចំរើនដាក់មុខមករកផ្ទៃផែនដី។ (៣) កសិណដែលត្រូវចំរើនជុំវិញខេត្តមណ្ឌល (សង្គីតិសុត្តវណ្ណនា)។
ID: 636819034190172256
ទៅកាន់ទំព័រ៖