ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ១៩

[​២៨​]​ ​ព្រះ​តថាគត​ ​ជា​អ្នក​មិនបាន​បៀតបៀន​ ​មិនបាន​ប្រទូស្ត​ដល់​ប្រជុំជន​ ​ដោយដៃ​ ​ឬ​ដោយ​ដម្បង​ ​និង​ដុំដី​ ​ឬក៏​ដោយ​គ្រឿងសស្ត្រាវុធ​ ​ពុំ​នោះ​សោត​ ​ដោយ​ការប្រើ​គេ​ឲ្យ​សម្លាប់​ ​និង​បៀតបៀន​ ​ឬ​ដោយ​កិរិយា​ចងក្រៀក​ ​និង​ការគម្រាម​ឡើយ​។​ ​ព្រោះ​កម្ម​នោះ​ឯង​ ​ទើប​ព្រះ​តថា​កត​ ​លះលោក​នេះ​ទៅ​ ​ក៏​រមែង​រីករាយ​ ​ក្នុង​ឋានសួគ៌​ ​បាន​នូវ​សេចក្តី​សុខ​ ​ព្រោះ​ធ្វើ​នូវ​អំពើ​ដែល​មានផល​ជា​សុខ​ ​ប្រសាទ​សម្រាប់​ទទួល​រស​អាហារ​ ​ជាទី​ត្រេកអរ​ ​(​ណា​)​ ​បា​នដ​ម្កល់​នៅ​ស៊ប់​ល្អ​ហើយ​ ​លុះ​ព្រះ​តថាគត​ ​មក​កើត​ក្នុង​មនុស្សលោក​នេះ​ ​ក៏បាន​នូវ​ប្រសាទ​ ​គឺ​សរសៃ​ល្អិត​ឆ្មារ​ ​ដ៏​លើសលែង​សម្រាប់​ទទួល​រស​អាហារ​ ​(​នោះ​)​។​ ​ព្រោះហេតុនោះ​ ​បាន​ជា​អ្នកប្រាជ្ញ​ទាំងឡាយ​ ​មាន​ប្រាជ្ញា​ដ៏​ល្អិត​ ​នាំគ្នា​ទាយ​ព្រះ​តថាគត​នោះ​ ​ថា​ ​ជន​នេះ​ ​មុខ​ជា​នឹង​ច្រើន​ទៅ​ដោយ​សេចក្តី​សុខ​ ​ទោះបី​នៅជា​គ្រហស្ថ​ ​ឬទៅ​ជា​បព្វជិត​ ​ក៏​គង់មាន​លក្ខណៈ​នោះ​ ​ជា​គ្រឿង​បំភ្លឺ​នូវ​សេចក្តី​នោះ​។