ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ០២

ដោយ​ពាក្យ​ថា​ ​កុដិ​នោះ​គួរ​ជា​កុដិ​ដែល​មាន​ពួក​ភិក្ខុ​សំដែង​ទី​ឲ្យ​ផង​ ​ឥតមាន​ហេតុ​ទាស់​ផង​ ​មាន​ទី​ឧបចារ​ផង​។​ ​បើ​ភិក្ខុ​នោះ​មិនបាន​ទៅ​ខ្លួនឯង​ក្តី​ ​មិនបាន​ប្រើ​បម្រើ​ឲ្យ​ទៅ​ក្តី​ ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​។​ ​ភិក្ខុ​បង្គាប់​ ​(​ពួក​ភិក្ខុ​ផងគ្នា​)​ ​ថា​ ​អ្នក​ទាំងឡាយ​ ​ចូរ​ធ្វើ​កុដិ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ ​ហើយ​ចៀសចេញ​ទៅ​ ​ប៉ុន្តែ​បាន​ពន្យល់​ដោយ​ពាក្យ​ថា​ ​កុដិ​នោះ​គួរ​ជា​កុដិ​ដែល​មាន​ពួក​ភិក្ខុ​សំដែង​ទី​ឲ្យ​ផង​ ​ឥតមាន​ហេតុ​ទាស់​ផង​ ​មាន​ទី​ឧបចារ​ផង​។​ ​ពួក​ភិក្ខុ​ក៏​ធ្វើ​កុដិ​ដើម្បី​ភិក្ខុ​នោះ​ ​ដែល​ឥតមាន​ពួក​ភិក្ខុ​សំដែង​ទី​ឲ្យ​ ​មានហេតុ​ទាស់​ ​តែ​មាន​ទី​ឧបចារ​ ​។​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ឮដំណឹង​ថា​ ​ពួក​ភិក្ខុ​ធ្វើ​កុដិ​ដើម្បី​ខ្លួន​អញ​ដែល​ឥតមាន​ពួក​ភិក្ខុ​សំដែង​ទី​ឲ្យ​ ​មានហេតុ​ទាស់​ ​តែ​មាន​ទី​ឧបចារ​។​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ ​គប្បី​ទៅ​ខ្លួនឯង​ក្តី​ ​ប្រើ​បម្រើ​ឲ្យ​ទៅ​ក្តី​ ​ដោយ​ពាក្យ​ថា​ ​កុដិ​នោះ​គួរ​ជា​កុដិ​ដែល​មាន​ពួក​ភិក្ខុ​សំដែង​ទី​ឲ្យ​ផង​ ​ឥតមាន​ហេតុ​ទាស់​ផង​។​ ​បើ​ភិក្ខុ​នោះ​មិនទៅ​ខ្លួនឯង​ក្តី​ ​មិនបាន​ប្រើ​បម្រើ​ឲ្យ​ទៅ​ក្តី​ ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​។​ ​ភិក្ខុ​បង្គាប់​ ​(​ពួក​ភិក្ខុ​ផងគ្នា​)​ ​ថា​ ​អ្នក​ទាំងឡាយ​ ​ចូរ​ធ្វើ​កុដិ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ ​ហើយ​ចៀសចេញ​ទៅ​ ​ប៉ុន្តែ​បាន​ពន្យល់​ដោយ​ពាក្យ​ថា​ ​កុដិ​នោះ​គួរ​ជា​កុដិ​ដែល​មាន​ពួក​ភិក្ខុ​សំដែង​ទី​ឲ្យ​ផង​ ​ឥតមាន​ហេតុ​ទាស់​ផង​ ​មាន​ទី​ឧបចារ​ផង​។​ ​ពួក​ភិក្ខុ​ក៏​ធ្វើ​កុដិ​ដើម្បី​ភិក្ខុ​នោះ​ ​ដែល​ឥតមាន​ពួក​ភិក្ខុ​សំដែង​ទី​ឲ្យ​ ​ឥតមាន​ហេតុ​ទាស់​ ​ឥតមាន​ទី​ឧបចារ​ ​។​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ឮដំណឹង​ថា​ ​ពួក​ភិក្ខុ​ធ្វើ​កុដិ​ដើម្បី​ខ្លួន​អញ​ ​ដែល​ឥតមាន​ពួក​ភិក្ខុ​សំដែង​ទី​ឲ្យ​ ​ឥតមាន​ហេតុ​ទាស់​
ថយ | ទំព័រទី ២០៩ | បន្ទាប់
ID: 636779978654229492
ទៅកាន់ទំព័រ៖