ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២០

បិដក ភាគ ២០ - ទំព័រទី ១៥២

​(​១​) ​-​ ​(​២​)​ ​ក្នុង​ពុទ្ធសម័យ​ ​ភិក្ខុ​ចាស់វស្សា​ ​និង​ខ្ចីវស្សា​ ​ហៅ​គ្នា​ទៅមក​ថា​ ​អាវុសោ​ ​តែ​ក្នុង​សម័យ​ដែល​ព្រះអង្គ​ជិត​បរិនិព្វាន​ ​ទ្រង់​មាន​បន្ទូល​នឹង​ព្រះ​អានន្ទ​ថា​ ​អំណឹះ​ឥត​អំពី​ព្រះអង្គ​ទៅ​ ​ត្រូវ​ភិក្ខុ​ចាស់វស្សា​ហៅ​ភិក្ខុ​ខ្ចីវស្សា​ថា​ ​អាវុសោ​ ​ចំណែក​ភិក្ខុ​ខ្ចីវស្សា​ ​ត្រូវ​ហៅ​ភិក្ខុ​ចាស់វស្សា​ថា​ ​ភន្តេ​ ​ឬ​អាយស្មា​ ​(​មហា​បរិនិព្វាន​សូត្រ​)​។​ ​(​៣​)​ ​សម្មាទិដ្ឋិ​ ​មាន២យ៉ាង​ ​គឺ​ ​លោកិយ​សម្មាទិដ្ឋិ​ ​បាន​ដល់​សេចក្តី​ដឹង​ថា​ ​សត្វ​មានកម្ម​ជា​របស់​ខ្លួន​ ​និង​សេចក្តី​ដឹង​ ​ដែល​អនុលោម​តាម​សច្ចៈ​ ​ឬប្រាជ្ញា​ដែល​ប្រកបដោយ​អាសវៈ​ទាំងអស់១​ ​លោកុត្តរ​សម្មាទិដ្ឋិ​ ​បាន​ដល់​ប្រាជ្ញា​ ​ដែល​ប្រកបដោយ​អរិយមគ្គ​ ​អរិយ​ផល១​។​ ​(​៤​)​ ​បុគ្គល​ជា​សម្មាទិដ្ឋិ​ ​មាន៣ពួក​ ​គឺ​ ​បុថុជ្ជន១​ ​សេក្ខបុគ្គល១​ ​អសេក្ខ​បុគ្គល១​។​ ​អដ្ឋកថា​។​

ថយ | ទំព័រទី ១៥២ | បន្ទាប់