ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២០

សល់​តែ​រាង​ឆ្អឹង​ ​រោយរាយ​ជា​ពំនូក​ៗ​ ​កន្លងទៅ​មួយឆ្នាំ​ហើយ​.​.​.​។​ ​នៅសល់​តែ​រាង​ឆ្អឹង​ទទេ​ ​ពុក​ផុយ​ខ្ទេចខ្ទី​ ​ជា​លំអិត​តូច​ ​លំអិត​ធំ​។​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ ​(​បង្អោន​សរីរៈ​ស្លាប់​នោះ​)​ ​មក​ប្រៀបផ្ទឹម​នឹង​កាយ​នេះឯង​ថា​ ​សូម្បី​កាយ​នេះ​សោត​ ​ក៏​គង់​នឹង​មាន​សភាព​ ​ជា​របស់​គួរ​ខ្ពើម​យ៉ាងនោះ​ ​គង់​នឹង​មាន​ប្រភេទ​ ​ក្លាយទៅជា​យ៉ាងនោះ​ ​នឹង​កន្លង​ចាក​សភាព​យ៉ាងនោះ​ ​ពុំបានឡើយ​។​ ​ភិក្ខុ​ពិចារណា​ឃើ​ញរឿយៗ​ ​នូវ​កាយ​ក្នុង​កាយ​ ​ជា​ខាងក្នុង​ ​(​ដោយ​ការកំណត់​នូវ​អសុភ​ ​ដែល​សត្វ​កំពុង​ចឹកស៊ី​ជាដើម​)​ ​ជាប្រក្រតី​ ​គ្រប់​ឥរិយាបថ​ទាំង៤​ ​ដូច្នេះ​ក្តី​ ​ពិចារណា​ឃើ​ញរឿយៗ​ ​នូវ​កាយ​ក្នុង​កាយ​ ​ជា​ខាងក្រៅ​ ​ជាប្រក្រតី​ ​គ្រប់​ឥរិយាបថ​ទាំង៤ក្តី​ ​ពិចារណា​ឃើ​ញរឿយៗ​ ​នូវ​កាយ​ក្នុង​កាយ​ ​ជា​ខាងក្នុង​ ​និង​ខាងក្រៅ​ជាប្រក្រតី​ ​គ្រប់​ឥរិយាបថ​ទាំង៤ក្តី​ ​ពិចារណា​ឃើ​ញរឿយៗ​ ​នូវ​សមុទយ​ធម៌​ ​ក្នុង​កាយ​ ​ជាប្រក្រតី​ ​គ្រប់​ឥរិយាបថ​ទាំង៤ក្តី​ ​ពិចារណា​ឃើញ​នូវ​វយ​ធម៌​ ​ក្នុង​កាយ​ ​ជាប្រក្រតី​ ​គ្រប់​ឥរិយាបថ​ទាំង៤ក្តី​ ​ពិចារណា​ឃើ​ញរឿយៗ​នូវ​សមុទយ​ធម៌​ ​និង​វយ​ធម៌​ ​ក្នុង​កាយ​ជាប្រក្រតី​ ​គ្រប់​ឥរិយាបថ​ទាំង៤ក្តី​ ​ពុំ​នោះ​សោត​ ​ស្មារតី​របស់​ភិក្ខុ​នោះ​ ​ក៏​ផ្ចង់​ឡើង​ចំពោះ​ថា​ ​កាយ​នេះ​មាន​មែន​ ​(​តែ​មិនមែន​សត្វ​ ​មិនមែន​បុគ្គល​ ​មិនមែន​ស្រី​ ​មិនមែន​ប្រុស​ជាដើម​)​
ថយ | ទំព័រទី ១៩៧ | បន្ទាប់
ID: 636821354546679057
ទៅកាន់ទំព័រ៖