ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២០

ភាវៈ​ ​ជា​អ្នក​ក្លៀវក្លា១​។​ ​ម្នាល​សារីបុត្ត​ ​តថាគត​ ​ពិចារណា​មិនឃើញ​ ​នូវ​និមិត្ត​នេះ​ឡើយ​ថា​ ​សមណៈ​ក្តី​ ​ព្រាហ្មណ៍​ក្តី​ ​ទេវតា​ក្តី​ ​មារ​ក្តី​ ​ព្រហ្ម​ក្តី​ ​ឬន​រណា​មួយ​ ​ក្នុង​លោក​នេះ​ ​នឹង​ចោទ​តថាគត​ ​ប្រកបដោយ​ហេតុ​ ​ក្នុង​ធម៌​ទាំងឡាយ​នោះ​ថា​ ​ធម៌​ទាំងឡាយ​ណា​ ​ដែល​ព្រះអង្គ​ពោល​ថា​ ​ជា​ធម៌​ធ្វើ​នូវ​សេចក្តី​អន្តរាយ​(​១​)​ ​ឯ​ធម៌​ទាំងឡាយ​នោះ​ ​មិន​គួរ​ដល់​នូវ​សេចក្តី​អន្តរាយ​ ​ចំពោះ​បុគ្គល​ណាមួយ​ ​ដែល​សេព​ឡើយ​ ​ម្នាល​សារីបុត្ត​ ​តថាគត​ ​កាល​ពិចារណា​មិនឃើញ​ ​នូវ​និមិត្ត​នុ៎ះ​ ​ក៏បាន​ដល់​នូវ​សេចក្តី​ក្សេមក្សាន្ត​ ​មិនដល់​នូវ​ភ័យ​ ​ដល់​នូវ​ភាវៈ​ ​ជា​អ្នក​ក្លៀវក្លា១​។​ ​ម្នាល​សារីបុត្ត​ ​តថាគត​ ​ពិចារណា​មិនឃើញ​ ​នូវ​និមិត្ត​នេះ​ឡើយ​ថា​ ​សមណៈ​ក្តី​ ​ព្រាហ្មណ៍​ក្តី​ ​ទេវតា​ក្តី​ ​មារ​ក្តី​ ​ព្រហ្ម​ក្តី​ ​ឬន​រណា​មួយ​ ​ក្នុង​លោក​នេះ​ ​នឹង​ចោទ​តថាគត​ ​ប្រកបដោយ​ហេតុ​ ​ក្នុង​និយ្យានិកធម៌​នោះ​ថា​ ​ធម៌​ដែល​ព្រះអង្គ​សំដែង​ហើយ​ ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ ​ដល់​គុណវិសេស​ណា​ ​គុណវិសេស​នោះ​ ​មិន​ប្រព្រឹត្តទៅ​ ​ដើម្បី​អស់​ទៅ​ ​នៃ​ទុក្ខ​ដោយ​ប្រពៃ​ ​ដល់​បុគ្គល​អ្នកធ្វើ​តាម​ធម៌​នោះ​ទេ​ ​ម្នាល​សារីបុត្ត​ ​តថាគត​ ​កាល​ពិចារណា​មិនឃើញ​ ​នូវ​និមិត្ត​នុ៎ះ​ ​ក៏បាន​ដល់​នូវ​សេចក្តី​ក្សេមក្សាន្ត​ ​មិនដល់​នូវ​ភ័យ​ ​ដល់​នូវ​ភាវៈ​ ​ជា​អ្នក​ក្លៀវក្លា១​។​ ​ម្នាល​សារីបុត្ត​ ​តថាគត​ ​ប្រកបដោយ​វេ​សា​រជ្ជ​ញ្ញាណ​
​(​១​)​ ​សំដៅយក​មេថុនធម្ម​ ​ព្រោះថា​ ​កាលបើ​បុគ្គល​ ​សេព​មេថុនធម្ម​ ​នឹង​ដល់​នូវ​សេចក្តី​អន្តរាយ​មគ្គផល​។​ ​អដ្ឋកថា​។​
ថយ | ទំព័រទី ២៧៣ | បន្ទាប់
ID: 636821413329201225
ទៅកាន់ទំព័រ៖