ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២០

អ្នកផង​ ​កាល​ពោល​ដោយ​ប្រពៃ​ ​ចំពោះ​បុគ្គល​នោះ​ ​គួរ​ពោល​ចំពោះ​តថាគត​ហ្នឹងឯង​ថា​ ​សត្វ​មានធម៌​មិន​វង្វេង​ទេ​ ​កើតឡើង​ក្នុង​លោក​ ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ដល់​ជន​ច្រើន​ ​ដើម្បី​សេចក្តី​សុខ​ដល់​ជន​ច្រើន​ ​ដើម្បី​អនុគ្រោះ​ ​ដល់​សត្វលោក​ ​ដើម្បី​សេចក្តី​ចំរើន​ ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ ​ដើម្បី​សេចក្តី​សុខ​ដល់​ទេវតា​ ​និង​មនុស្ស​ទាំងឡាយ​។​ ​
 ​[​១៩៣​]​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​ព្រះ​នាគ​សមា​លៈ​ ​ដ៏​មាន​អាយុ​ ​កំពុង​ព័ត​ ​(​បក់​)​ ​ថ្វាយព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ​ ​អំពី​ខាងក្រោយ​ព្រះមានព្រះភាគ​។​ ​លំដាប់នោះ​ ​ព្រះ​នាគ​សមា​លៈ​ ​ដ៏​មាន​អាយុ​ ​បាន​ក្រាបបង្គំទូល​ចំពោះ​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​ដូច្នេះ​ថា​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចំរើន​ ​អស្ចារ្យ​ពេក​ណាស់​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចំរើន​ ​ហេតុនេះ​ ​មិនដែល​មាន​សោះ​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចំរើន​ ​មិន​តែប៉ុណ្ណោះ​ ​ខ្ញុំ​ព្រះអង្គ​ស្តាប់​ធម្មបរិយាយ​នេះ​ហើយ​ ​ក៏​ព្រឺព្រួច​រោម​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចំរើន​ ​ធម្មបរិយាយ​នេះ​ ​ឈ្មោះ​ដូចម្តេច​។​ ​ព្រះអង្គ​ត្រាស់​ថា​ ​ម្នាល​នាគ​សមា​លៈ​ ​បើ​ដូច្នោះ​ ​អ្នក​ចូរ​ចាំទុក​នូវ​ធម្មបរិយាយ​នេះ​ចុះ​ ​ឈ្មោះថា​ ​លោម​ហំស​នប​រិយា​យ​។​ ​លុះ​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​ត្រាស់​ព្រះ​សូត្រ​នេះ​ចប់ហើយ​ ​នាគ​សមា​លៈ​ ​ដ៏​មាន​អាយុ​ ​ក៏​មានចិត្ត​ត្រេកអរ​ ​រីករាយ​ ​ចំពោះ​ភាសិត​របស់​ព្រះមានព្រះភាគ​។​

​ចប់​ ​មហា​សីហនាទ​សូត្រ​ ​ទី២​។​

ថយ | ទំព័រទី ៣០៨ | បន្ទាប់
ID: 636821467447436611
ទៅកាន់ទំព័រ៖