ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២០

ឱ​ ​សេចក្តី​ប្រឹងប្រែង​របស់​អញ​ ​ឥតអំពើ​សោះ​ ​ឱ​ ​សេចក្តី​ព្យាយាម​របស់​អញ​ ​ឥត​ផល​សោះ​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​នេះឯង​ជា​ទោស​ ​របស់​កាម​ទាំងឡាយ​ ​ដែល​បុគ្គល​គប្បី​ឃើញ​ទាន់ភ្នែក​ ​ជា​គំនរ​នៃ​ទុក្ខ​ ​មាន​កាម​ជាហេតុ​ ​មាន​កាម​ជា​គ្រឿង​ប្រគល់ឲ្យ​នូវ​ផល​ ​មាន​កាម​ជា​គ្រឿង​ផ្តួចផ្តើម​ ​ជា​បច្ច័យ​នៃ​កាម​ទាំងឡាយ​មែនពិត​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​កាលបើ​កុលបុត្ត​នោះ​ ​ប្រឹងប្រែង​ខ្នះខ្នែង​ ​ព្យាយាម​យ៉ាងនេះ​ហើយ​ ​ភោគៈ​ទាំងឡាយ​នោះ​ ​ក៏​សម្រេច​ ​កុលបុត្ត​នោះ​ ​តែង​ទទួល​នូវ​សេចក្តី​ទុក្ខទោមនស្ស​ ​ព្រោះ​ហេតុ​នៃ​ការ​រក្សា​នូវ​ភោគៈ​ទាំងឡាយ​នោះ​ថា​ ​ធ្វើ​ដូចម្តេច​ហ្ន៎​ ​កុំ​ឲ្យ​ព្រះរាជា​ទាំងឡាយ​ ​នាំ​យក​ភោគៈ​ទាំងឡាយ​នោះ​ទៅ​បាន​ ​កុំ​ឲ្យ​ចោរ​ទាំងឡាយ​លួច​យក​បាន​ ​កុំ​ឲ្យ​ភ្លើង​ឆេះ​បាន​ ​កុំ​ឲ្យទឹក​បន្សាត់​ទៅ​បាន​ ​កុំ​ឲ្យ​អ្នកទទួល​មត៌ក​ទាំងឡាយ​ ​ដែល​មិនជា​ទីស្រឡាញ់​ ​នាំ​យក​ទៅ​បាន​។​ ​កាល​កុលបុត្ត​នោះ​ ​ខំ​រក្សា​គ្រប់គ្រង​យ៉ាងនេះ​ ​ក៏​ស្រាប់តែ​ព្រះរាជា​ទាំងឡាយ​ ​រឹបយក​នូវ​ភោគៈ​ទាំងឡាយ​នោះ​ទៅ​ក្តី​ ​ចោរ​ទាំងឡាយ​ ​លួច​យក​ទៅ​ក្តី​ ​ភ្លើង​ឆេះ​ទៅ​ក្តី​ ​ទឹក​បន្សាត់​ទៅ​ក្តី​ ​អ្នកទទួល​មត៌ក​ទាំងឡាយ​ ​ដែល​មិនជា​ទីស្រឡាញ់​ ​នាំ​យក​ទៅ​ក្តី​ ​កុលបុត្ត​នោះ​ ​តែង​ក្រៀមក្រំ​ចិត្ត​ ​លំបាក​ ​ខ្សឹកខ្សួល​ ​គក់​ទ្រូង​ ​ទ្រហោយំ​ ​ដល់​នូវ​សេចក្តី​វង្វេង​ថា​ ​ទ្រព្យ​ណា​បាន​កើតមាន​ហើយ​ ​ដល់​អាត្មាអញ​ ​ឥឡូវនេះ​ ​ទ្រព្យ​នោះ​ឯង​ ​ត្រឡប់ជា​
ថយ | ទំព័រទី ៣១៦ | បន្ទាប់
ID: 636821469706145802
ទៅកាន់ទំព័រ៖