ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២០

មធុ​បិណ្ឌិក​សូត្រ​ ​ទី៨​


 [​២៤៣​]​ ​ខ្ញុំ​បាន​ស្តាប់​មក​យ៉ាងនេះ​។​ ​សម័យមួយ​ ​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​ទ្រង់​គង់​ក្នុង​និគ្រោធារាម​ ​ទៀប​ក្រុង​កបិលវត្ថុ​ ​ក្នុង​ដែន​សក្កៈ​។​ ​គ្រានោះ​ឯង​ ​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​ទ្រង់​ស្បង់​ប្រដាប់​បាត្រ​ ​និង​ចីវរ​ ​ក្នុង​បុព្វណ្ហសម័យ​ ​ហើយ​ចូល​ទៅកាន់​ក្រុង​កបិលវត្ថុ​ ​ដើម្បី​បិណ្ឌបាត​។​ ​កាល​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​ទ្រង់​ពុទ្ធដំណើរ​ទៅ​បិណ្ឌបាត​ ​ក្នុង​ក្រុង​កបិលវត្ថុ​ ​លុះ​ត្រឡប់​មក​អំពី​បិណ្ឌបាត​ ​ក្នុង​វេលា​ក្រោយ​ភត្ត​ ​ទ្រង់​ស្តេច​សំដៅ​ទៅកាន់​ព្រៃ​មហាវ័ន​ ​លុះដល់​ហើយ​ ​ក៏​ស្តេច​ចូល​ទៅកាន់​ព្រៃ​មហាវ័ន​ ​ដើម្បី​សម្រាក​ក្នុង​វេលា​ថ្ងៃ​ ​ទើប​គង់នៅ​ក្នុង​វេលា​ថ្ងៃ​ ​ទៀប​គល់​ភ្នៅ​សាវ​។​ ​មាន​សក្យៈ១រូប​ ​ឈ្មោះ​ ​ទណ្ឌ​បាណិ​(​១​)​ ​ដើរទៅ​ ​ដើរមក​ឲ្យ​ស្រួល​ជើង​ ​ក៏​ដើរសំដៅទៅ​ព្រៃ​មហាវ័ន​ ​លុះ​ទៅដល់​ហើយ​ ​ក៏​ចូល​ទៅកាន់​ព្រៃ​មហាវ័ន​ ​ហើយ​សំដៅ​ទៅ​រក​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​ដែល​គង់​ទៀប​គល់​ភ្នៅ​សាវ​នោះ​ ​លុះ​ចូល​ទៅដល់​ហើយ​ ​ក៏​ពោល​ពាក្យ​រាក់ទាក់​ ​សំណេះសំណាល​ ​ជាមួយនឹង​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​លុះ​បញ្ចប់​ពាក្យ​គួរ​រីករាយ​ ​និង​ពាក្យ​គួរ​រឭក​ហើយ​ ​ក៏​ច្រត់​ចុះ​នូវ​ដំបង​ឈរ​ ​(​ស្ទប់​ចង្កា​)​ ​នៅក្នុង​ទី​ដ៏​សមគួរ​។​ ​
​(​១​)​ ​សក្យៈ​នេះ​ ​ជា​មនុស្ស​ជំទង់​ ​ឋិតនៅ​ក្នុង​បឋមវ័យ​នៅឡើយ​ ​ប៉ុន្តែ​រមែង​កាន់ដំបង​មាស​ដើរ​ ​ព្រោះហេតុតែ​មាន​ដំបង​ដ៏​វិចិត្រ​ដូច្នោះ​ ​បាន​ជា​ហៅថា​ ​ទណ្ឌ​បាណិ​ ​ជា​បក្ខពួក​នឹង​ទេវទត្ត​។​ ​អដ្ឋកថា​។​
ថយ | ទំព័រទី ៤០៧ | បន្ទាប់
ID: 636821511187958425
ទៅកាន់ទំព័រ៖