ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២០

ប្រាសចាក​សេចក្តី​សៅហ្មង​ ​ជា​ចិត្តទន់​ ​សមគួរ​ដល់​កម្ម​ ​ជា​ចិត្តនឹង​ធឹង​ ​មិនបាន​ញាប់ញ័រ​ ​យ៉ាងនេះ​ហើយ​ ​តថាគត​ ​ក៏​បង្អោន​ចិត្ត​ទៅ​ ​ដើម្បី​អា​សវ​ក្ខ​យញ្ញា​ណ​ ​(​ប្រាជ្ញា​ដែល​ជ្រាប​ច្បាស់​ ​នូវ​កិរិយា​អស់​ទៅ​ ​នៃ​អាសវ​ធម៌​ទាំងឡាយ​)​ ​តថាគត​នោះ​ ​ដឹង​ប្រាកដ​តាមពិត​ថា​ ​នេះ​ជា​ទុក្ខ​ ​ដឹង​ប្រាកដ​តាមពិត​ថា​ ​នេះ​ជាហេតុ​នាំឲ្យកើត​ទុក្ខ​ ​ដឹង​ប្រាកដ​តាមពិត​ថា​ ​នេះ​ជា​សេចក្តី​រលត់ទុក្ខ​ ​ដឹង​ប្រាកដ​តាមពិត​ថា​ ​នេះ​ជា​បដិបទា​ ​ឲ្យ​ដល់​នូវ​សេចក្តី​រលត់ទុក្ខ​ ​ដឹង​ប្រាកដ​តាមពិត​ថា​ ​ធម៌​ប៉ុណ្ណេះ​ ​ជា​អាសវៈ​ ​ដឹង​ប្រាកដ​តាមពិត​ថា​ ​ធម៌​នេះ​ ​ជាហេតុ​នាំឲ្យកើត​អាវ​សៈ​ ​ដឹង​ប្រាកដ​តាមពិត​ថា​ ​នេះ​ជា​សេចក្តី​រលត់​នៃ​អាសវៈ​ ​ដឹង​ប្រាកដ​តាមពិត​ថា​ ​នេះ​ជា​បដិបទា​ ​ឲ្យបាន​ដល់​នូវ​សេចក្តី​រលត់​នៃ​អាសវៈ​ ​កាលដែល​តថាគត​ដឹង​យ៉ាងនេះ​ ​ឃើញ​យ៉ាងនេះ​ហើយ​ ​ចិត្ត​តថាគត​ ​ក៏​ផុត​ស្រឡះ​ ​ចាក​កាមាសវៈ​ ​(​គ្រឿង​ត្រាំ​ ​គឺ​កាម​)​ផង​ ​ផុត​ស្រឡះ​ ​ចាក​ភវាសវៈ​ ​(​គ្រឿង​ត្រាំ​ ​គឺ​ភព​)​ផង​ ​ផុត​ស្រឡះ​ ​ចាក​អវិជ្ជា​សវៈ​ ​(​គ្រឿង​ត្រាំ​ ​គឺ​អវិជ្ជា​)​ផង​ ​កាលបើ​ចិត្ត​តថាគត​ផុត​ស្រឡះ​ ​(​ចាក​អាសវ​ធម៌​)​ហើយ​ ​ប្រាជ្ញា​ក៏​កើត​ប្រាកដ​ថា​ ​អាត្មាអញ​ ​ផុត​ស្រឡះ​ ​(​ចាក​អាសវ​ធម៌​)​ហើយ​ ​តថាគត​ដឹង​ច្បាស់​ថា​ ​កំណើត​ ​(​របស់​អាត្មាអញ​)​ ​អស់ហើយ​ ​ព្រហ្មចរិយ​ធម៌​ ​អាត្មាអញ​ ​បាន​ប្រព្រឹត្ត​គ្រប់គ្រាន់​
ថយ | ទំព័រទី ៤៣៧ | បន្ទាប់
ID: 636821523944038032
ទៅកាន់ទំព័រ៖