ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២០

មិន​មានចិត្ត​សៅហ្មង​ ​ហើយ​ធ្វើ​មរណកាល​ទៅ​។​ ​ម្នាល​អាវុសោ​ ​ដូចជា​ភាជន៍​សំរិទ្ធ​ ​ដែលគេ​យក​មក​អំពី​ផ្សារ​ ​ឬ​អំពី​ត្រកូល​ជាង​លោហៈ​ ​ជា​ភាជន៍​ប្រឡាក់​ដោយ​ធូលី​ ​និង​ស្នឹម​ ​បុគ្គល​ជា​ម្ចាស់​ទាំងឡាយ​ ​ក៏បាន​ប្រើប្រាស់​ភាជន៍​នោះ​ផង​ ​បាន​ដុសខាត់​ផង​ ​ថែមទាំង​មិន​ទុកដាក់​ភាជន៍​នោះ​ ​ក្នុង​ផ្លូវ​ធូលី​ ​ម្នាល​អាវុសោ​ ​ក៏​កាលបើ​ដូច្នោះ​ ​ភាជន៍​សំរិទ្ធ​នោះ​ ​លុះដល់​សម័យ​ជា​ខាងក្រោយ​ ​នឹង​បរិសុទ្ធ​ ​ផូរផង់​ដែរ​ឬ​។​ ​ព្រះ​មហាមោគ្គល្លាន​ ​ក៏​ទទួល​ថា​ ​អើ​ ​អាវុសោ​។​ ​ព្រះ​សារីបុត្រ​ ​មាន​ថេរ​វាចា​តទៅទៀត​ថា​ ​ម្នាល​អាវុសោ​ ​បុគ្គល​ណា​ ​នៅ​មាន​អង្គណៈ​ ​ដឹង​ច្បាស់​តាមពិត​ថា​ ​អាត្មាអញ​ ​មាន​អង្គណៈ​ក្នុង​ខ្លួន​ ​អង្គណៈ​នេះ​ ​ក៏​មាន​ប្រាកដ​ ​ដល់​បុគ្គល​នោះ​ ​បុគ្គល​នោះ​ ​មុខ​ជា​នឹង​ញុំាង​ឆន្ទៈ​ឲ្យ​កើតឡើង​ ​មុខ​ជា​នឹង​សង្វាត​ ​ប្រារព្ធ​ព្យាយាម​ ​ដើម្បី​លះបង់​នូវ​អង្គណៈ​នោះ​ចេញ​ ​ក៏​ដូច្នោះ​។​ ​បុគ្គល​នោះ​ ​មុខ​ជា​មិន​មាន​រាគៈ​ ​ទោសៈ​ ​មោហៈ​ ​មិន​មាន​អង្គណៈ​ ​មិន​មានចិត្ត​សៅហ្មង​ ​ហើយ​ធ្វើ​មរណកាល​ទៅ​។​ ​ម្នាល​អាវុសោ​ ​បណ្តា​បុគ្គល​ទាំង៤ពួក​នោះ​ ​បុគ្គល​ណា​ ​មិន​មាន​អង្គណៈ​ ​មិនដឹង​ច្បាស់​តាមពិត​ថា​ ​អាត្មាអញ​ ​មិន​មាន​អង្គណៈ​ក្នុង​ខ្លួន​ ​អង្គណៈ​នេះ​ ​ក៏​ត្រឡប់ទៅ​ជា​មាន​ប្រាកដ​ ​ដល់​បុគ្គល​នោះ​វិញ​ ​បុគ្គល​នោះ​ ​មុខ​ជា​នឹង​ធ្វើ​ទុក​ក្នុងចិត្ត​ ​នូវ​សុភនិមិត្ត​ ​
ថយ | ទំព័រទី ៨២ | បន្ទាប់
ID: 636821257395572331
ទៅកាន់ទំព័រ៖