ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២០

វិញ្ញា​តៈ​ ​របស់​ដូចគ្នា​ ​របស់​ផ្សេងគ្នា​ ​វត្ថុ​ទាំងពួង​ ​និង​និព្វាន​ ​ថា​ជា​និព្វាន​ពិត​ ​លុះ​ទ្រង់​ជ្រាប​ច្បាស់​នូវ​និព្វាន​ ​ថា​ជា​និព្វាន​ពិតហើយ​ ​ក៏​មិនរាប់​អាន​នូវ​និព្វាន​ ​មិនរាប់​អាន​ក្នុង​និព្វាន​ ​មិនរាប់​អានថា​ ​និព្វាន​ពិត​ ​មិនរាប់​អានថា​ ​និព្វាន​ជា​របស់​អញ​ ​មិន​ត្រេកអរ​នឹង​និព្វាន​។​ ​ដំណើរ​នោះ​ ​ព្រោះ​ហេតុអ្វី​។​ ​ព្រោះ​ព្រះ​តថាគត​ ​អរហន្ត​សម្មាសម្ពុទ្ធ​ ​ទ្រង់​ជ្រាប​ច្បាស់​ថា​ ​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​ ​ដែល​មាន​ហើយ​ ​(​អំពី​មុន​)​ ​ជា​ឫសគល់​នៃ​សេចក្តី​ទុក្ខ​ ​ទាំង​ជ្រាប​ច្បាស់​ថា​ ​ជាតិ​ ​ជរា​ ​មរណៈ​ ​របស់​សត្វ​ដែល​កើតអំពី​កម្ម​ភព​ ​គឺ​កុសលា​កុសល​ចេតនា​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​ព្រោះហេតុនោះ​ ​ក្នុង​សាសនា​នេះ​ ​តថាគត​ពោល​ថា​ ​ព្រះ​តថាគត​ ​បាន​ត្រាស់​ដឹង​ ​នូវ​សម្មាសម្ពោធិ​ញ្ញាណ​ដ៏​ប្រសើរ​ ​ព្រោះ​អស់​តណ្ហា​ ​ព្រោះ​ប្រាសចាក​តណ្ហា​ ​ព្រោះ​រលត់​តណ្ហា​ ​ព្រោះ​លះ​ចោល​នូវ​តណ្ហា​ ​ព្រោះ​រលាស់ចោល​នូវ​តណ្ហា​ ​ដោយ​ប្រការ​ទាំងពួង​។​

​ចប់​ ​នយ​ភូមិ​បរិច្ឆេទ​ ​ទី៨​ ​ដោយអំណាច​នៃ​ព្រះ​សាស្តា​។​


លុះ​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​ទ្រង់​សំដែង​សូត្រ​នេះ​ចប់ហើយ​ ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​នោះ​ ​ក៏​គ្មានចិត្ត​ត្រេកអរ​ ​រីករាយ​ ​ចំពោះ​ភាសិត​នៃ​ព្រះមានព្រះភាគ​ឡើយ​។

​ចប់​ ​មូល​បរិយាយ​សូត្រ​ទី​ ​១​

ថយ | ទំព័រទី ២០ | បន្ទាប់
ID: 636820744693427446
ទៅកាន់ទំព័រ៖