ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២១

គឺ​ចក្ខុ​នោះ​ ​រក្សា​នូវ​ឥន្ទ្រិយ​ ​គឺ​ចក្ខុ​ ​ដល់​នូវ​សេចក្តី​សង្រួម​ ​ក្នុង​ឥន្ទ្រិយ​ ​គឺ​ចក្ខុ​។​ ​ឮ​សំឡេង​ដោយ​ត្រចៀក​.​.​.​ ​ធុំក្លិន​ដោយ​ច្រមុះ​.​.​.​ ​ទទួល​រស​ដោយ​អណ្តាត​.​.​.​ ​ពាល់ត្រូវ​សម្ផស្ស​ដោយ​កាយ​.​.​.​ ​ដឹង​ធម្មារម្មណ៍​ដោយចិត្ត​ ​មិនបាន​កាន់​យក​នូវ​និមិត្ត​ ​មិន​កាន់​យក​នូវ​អនុព្យញ្ជនៈ​ឡើយ​ ​អកុសលធម៌​ ​ដ៏​លាមក​ទាំងឡាយ​ ​គឺ​អភិជ្ឈា​ ​និង​ទោមនស្ស​ ​គប្បី​ជាប់​តាម​ ​នូវ​បុគ្គល​ ​ដែល​មិនបាន​សង្រួម​នូវ​ឥន្ទ្រិយ​ ​គឺ​ចិត្ត​ណា​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ ​ក៏​ប្រតិបត្តិ​ដើម្បី​សង្រួម​នូវ​ឥន្ទ្រិយ​ ​គឺ​ចិត្ត​នោះ​ ​រក្សា​នូវ​ឥន្ទ្រិយ​ ​គឺ​ចិត្ត​ ​ដល់​នូវ​សេចក្តី​សង្រួម​ ​ក្នុង​ឥន្ទ្រិយ​ ​គឺ​ចិត្ត​។​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ ​ប្រកបដោយ​ឥន្ទ្រិយ​សំវរ​ ​ដ៏​ប្រសើរ​នេះ​ហើយ​ ​ទើប​សោយ​ ​ចំពោះ​នូវ​សុខ​ ​ដែល​មិន​ច្រឡំ​ ​ដោយ​កិលេស​ ​ក្នុង​សន្តាន​។​ ​កាល​ភិក្ខុ​នោះ​ ​ឈានទៅមុខ​ ​និង​ឈាន​ថយក្រោយ​ ​ក៏​មាន​សេចក្តី​ដឹងខ្លួន​ ​កាល​ក្រឡេក​មើលទៅ​មុខ​ ​និង​ក្រឡេក​មើលទៅ​ទិស​ផ្សេង​ៗ​ ​ក៏​មាន​សេចក្តី​ដឹងខ្លួន​ ​កាល​អង្កុញដៃ​ជើង​ ​និង​លាដៃ​ជើង​ ​ក៏​មាន​សេចក្តី​ដឹងខ្លួន​ ​កាល​ទ្រទ្រង់នូវ​សង្ឃាដិ​ ​បាត្រ​ ​និង​ចីវរ​ ​ក៏​មាន​សេចក្តី​ដឹងខ្លួន​ ​កាល​បរិភោគ​ ​ផឹក​ ​ទំពាស៊ី​ ​ជញ្ជក់​ជញ្ជាប់​ ​ក៏​មាន​សេចក្តី​ដឹងខ្លួន​ ​កាល​បន្ទោបង់​ ​នូវ​ឧច្ចារៈ​ ​និង​បស្សាវៈ​ ​ក៏​មាន​សេចក្តី​ដឹងខ្លួន​ ​កាល​ដើរ​ ​ឈរ​ ​អង្គុយ​ ​ដេកលក់​ ​ភ្ញាក់​ឡើង​ ​និយាយ​ ​នៅ​ស្ងៀម​ ​ក៏​មាន​សេចក្តី​ដឹងខ្លួន​។​
ថយ | ទំព័រទី ១៨៥ | បន្ទាប់
ID: 636822564813912383
ទៅកាន់ទំព័រ៖