ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២១
រថវិនីតសូត្រ ទី៤
[៣០] ខ្ញុំបានស្តាប់មកយ៉ាងនេះ។ សម័យមួយ ព្រះមានព្រះភាគ គង់ក្នុងវត្តវេឡុវ័ន ជាកលន្ទកនិវាបស្ថាន ទៀបក្រុងរាជគ្រឹះ។ គ្រានោះឯង ភិក្ខុទាំងឡាយច្រើនរូប អ្នកនៅក្នុងជាតិភូមិ
(១) នៅចាំវស្សាក្នុងជាតិភូមិហើយ ក៏នាំគ្នាចូលទៅគាល់ព្រះមានព្រះភាគ លុះចូលទៅដល់ហើយ ក្រាបថ្វាយបង្គំព្រះមានព្រះភាគ ហើយអង្គុយក្នុងទីដ៏សមគួរ។ លុះភិក្ខុទាំងនោះអង្គុយក្នុងទីដ៏សមគួរហើយ ព្រះមានព្រះភាគ ក៏ទ្រង់ត្រាស់ដូច្នេះថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ បណ្តាជាតិភូមិកភិក្ខុទាំងឡាយ ជាសព្រហ្មចារី ដែលនៅក្នុងជាតិភូមិ ភិក្ខុណាហ្ន៎ ដែលមានគេសរសើរយ៉ាងនេះថា ជាអ្នកមិនមានសេចក្តីប្រាថ្នាដោយខ្លួនឯងផង សំដែងអំពីការមិនមានសេចក្តីប្រាថ្នា
(២) ដល់ពួកភិក្ខុផង ជាអ្នក
(១) អដ្ឋកថា ថាស្រុកកំណើតរបស់ខ្លួន គឺស្រុកជាមួយនឹងសព្វញ្ញុពោធិសត្វ។ (២) និយាយអំពីការមិនមានប្រាថ្នា៤យ៉ាង គឺមិនប្រាថ្នានូវបច្ច័យបួន១ មិនប្រាថ្នាឲ្យគេស្គាល់ថា ជាអ្នកកាន់ធុតង្គ១ មិនប្រាថ្នាឲ្យគេស្គាល់ថា ខ្លួនជាពហុស្សូត១ មិនប្រាថ្នាឲ្យគេស្គាល់ថា ខ្លួនបាននូវគុណ មានសោតាបត្តិផល ជាដើម១។
ID: 636822530152639872
ទៅកាន់ទំព័រ៖