ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២១

មានទុក្ខ​រួបរឹត​ហើយ​ ​ធ្វើ​ម្តេច​ហ្ន៎​ ​នឹង​ធ្វើ​នូវ​ទីបំផុត​ ​នៃ​កង​ទុក្ខ​ទាំងអស់​នេះ​ ​ឲ្យ​ប្រាកដ​បាន​។​ ​កុលបុត្រ​នោះ​ ​លុះ​បួស​រួច​យ៉ាងនេះ​ហើយ​ ​ក៏​ញ៉ាំង​លាភសក្ការៈ​ ​និង​សេចក្តី​សរសើរ​ឲ្យ​កើតឡើង​។​ ​កុលបុត្រ​នោះ​ ​មាន​សេចក្តី​ពេញចិត្ត​ ​មានតម្រិះ​បរិបូណ៌​ ​ដោយ​លាភសក្ការៈ​ ​និង​សេចក្តី​សរសើរ​នោះ​។​ ​កុលបុត្រ​នោះ​ ​រមែង​លើ​ក​តំ​កើង​ខ្លួនឯង​ ​បន្តុះ​បង្អាប់​អ្នកដទៃ​ ​ព្រោះ​លាភសក្ការៈ​ ​និង​សេចក្តី​សរសើរ​នោះ​ថា​ ​អាត្មាអញ​ ​ជា​អ្នកមាន​លាភសក្ការៈ​ ​និង​សេចក្តី​សរសើរ​ ​ចំណែក​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ​ដទៃ​ៗ​នេះ​ ​ជា​អ្នក​មិន​មាន​កេរ្តិ៍ឈ្មោះ​ ​យសស័ក្តិ​ទេ​។​ ​ធម៌​ទាំងឡាយ​ដទៃ​ណា​ ​ដែល​ជា​ធម៌​ដ៏​លើសលុប​ ​និង​ថ្លៃថ្លា​ ​ជាង​លាភសក្ការៈ​ ​និង​សេចក្តី​សរសើរ​ ​កុលបុត្រ​នោះ​ ​មិនបាន​ញ៉ាំង​ឆន្ទៈ​ឲ្យ​កើតឡើង​ ​មិន​ព្យាយាម​ ​ដើម្បី​ធ្វើឲ្យ​ជាក់ច្បាស់​ ​នូវ​ធម៌​ទាំងនោះ​ផង​ ​ជា​អ្នកមាន​ការប្រព្រឹត្ត​រួញរា​ ​ប្រព្រឹត្ត​ធូរ​ថយ​ផង​ ​ម្នាល​ព្រាហ្មណ៍​ ​ដូច​បុរស​អ្នក​ត្រូវការ​ ​ដោយ​ខ្លឹមឈើ​ ​ស្វែងរក​ខ្លឹមឈើ​ ​ត្រាច់​ទៅ​ស្វែងរក​ខ្លឹមឈើ​នោះ​ ​កាលបើ​ឈើ​ធំ​មាន​ខ្លឹម​ឋិតនៅ​ ​(​ចំពោះមុខ​)​ ​ក៏​រំលង​ខ្លឹម​ ​ស្រាយ​ ​សំបក​ ​ក្រមរ​ ​ហើយ​កាត់​យក​តែ​មែក​ ​និង​ស្លឹក​មក
ថយ | ទំព័រទី ២៤២ | បន្ទាប់
ID: 636822579927696842
ទៅកាន់ទំព័រ៖