ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២២

ហើយ​ពោល​ពាក្យ​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​ព្រះសមណគោតម​ ​មាន​សម្បុរ​ខ្មៅ​។​ ​មនុស្ស​ពួក​ខ្លះ​ ​និយាយ​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​ព្រះសមណគោតម​ ​មិន​ខ្មៅ​ទេ​ ​ព្រះសមណគោតម​ ​សម្បុរ​សណ្តែកបាយ​។​ ​មនុស្ស​ពួក​ខ្លះ​ ​និយាយ​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​ព្រះសមណគោតម​ ​មិនមែន​សម្បុរ​ខ្មៅ​ ​មិនមែន​សម្បុរ​សណ្តែកបាយ​ទេ​ ​ព្រះសមណគោតម​ ​មាន​សម្បុរ​ស្បែ​កប្រ​ផែះ​។​ ​ម្នាល​អគ្គិ​វេស្ស​នៈ​ ​សម្បុរស្បែក​ ​របស់​តថាគត​ ​បរិសុទ្ធ​ ​ផូរផង់​ដល់​ម្ល៉ោះ​ ​ក៏​ត្រឡប់ជា​អាប់អន់​ ​ព្រោះ​មាន​អាហារ​តិច​នោះ​ឯង​។​
 [​៦៥​]​ ​ម្នាល​អគ្គិ​វេស្ស​នៈ​ ​តថាគត​នោះ​ ​មាន​សេចក្តី​ត្រិះរិះ​ ​ដូច្នេះ​ថា​ ​ជន​ទាំងឡាយ​ណា​នីមួយ​ ​ទោះ​សមណៈ​ក្តី​ ​ព្រាហ្មណ៍​ក្តី​ ​ក្នុង​អតីតកាល​ ​បាន​សោយ​នូវ​ទុក្ខវេទនា​ ​ដ៏​ក្លៀវក្លា​ ​រឹងរូស​ ​ផ្សាខ្លោច​ ​ដែល​កើតអំពី​ព្យាយាម​ ​មានកំណត់​តែត្រឹម​ប៉ុណ្ណេះ​ ​មិន​លើសលុប​ជាង​នេះ​ទៅទៀត​ទេ​។​ ​ជន​ទាំងឡាយ​ណា​នីមួយ​ ​ទោះ​សមណៈ​ក្តី​ ​ព្រាហ្មណ៍​ក្តី​ ​ក្នុង​អនាគតកាល​ ​នឹង​រង​នូវ​ទុក្ខវេទនា​ ​ដ៏​ក្លៀវក្លា​ ​រឹងរូស​ ​ផ្សាខ្លោច​ ​ដែល​កើតអំពី​ព្យាយាម​ ​មានកំណត់​តែត្រឹម​ប៉ុណ្ណេះ​ ​មិន​លើសលុប​ជាង​នេះ​ទៅទៀត​ទេ​។​ ​ជន​ទាំងឡាយ​ណា​នីមួយ​ ​ទោះ​សមណៈ​ក្តី​ ​ព្រាហ្មណ៍​ក្តី​ ​ក្នុង​កាល​ឥឡូវនេះ​ ​តែង​រងទុក្ខ​វេទនា​ ​ដ៏​ក្លៀវក្លា​ ​រឹងរូស​ ​ផ្សាខ្លោច​ ​ដែល​កើតអំពី​ព្យាយាម​ ​មានកំណត់​តែត្រឹម​ប៉ុណ្ណេះ​ ​
ថយ | ទំព័រទី ១២៤ | បន្ទាប់
ID: 636824851450747161
ទៅកាន់ទំព័រ៖