ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២២

នៃ​ព្រះ​តថាគត​ ​មាន​ ​ឬមិន​មាន​ទេ​។​ ​កាលណា​ភិក្ខុ​ស្វែងរក​នូវ​ហេតុ​នោះ​ហើយ​ ​ក៏​គង់​ដឹង​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​ធម៌​ទាំងឡាយ​ ​ដ៏​ច្រឡូកច្រឡំ​ ​ដែល​គប្បី​ដឹង​ដោយ​ចក្ខុ​ ​និង​សោតៈ​ ​នៃ​ព្រះ​តថាគត​ ​មិន​មាន​ទេ​។​ ​កាលណា​ភិក្ខុ​ស្វែងរក​ហេតុ​នោះ​ហើយ​ ​ដឹង​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​ធម៌​ទាំងឡាយ​ ​ដ៏​ច្រឡូកច្រឡំ​ ​ដែល​គប្បី​ដឹង​ដោយ​ចក្ខុ​ ​និង​សោតៈ​ ​នៃ​ព្រះ​តថាគត​ ​មិន​មាន​ទេ​ ​ត​ពីនោះ​ទៅ​ ​ទើប​ស្វែងរក​ហេតុ​នោះ​ថា​ ​ធម៌​ទាំងឡាយ​ ​ដ៏​ផូរផង់​ ​ដែល​គប្បី​ដឹង​ដោយ​ចក្ខុ​ ​និង​សោតៈ​ ​នៃ​ព្រះ​តថាគត​ ​មាន​ ​ឬមិន​មាន​ទេ​។​ ​កាលណា​ភិក្ខុ​ស្វែងរក​នូវ​ហេតុ​នោះ​ហើយ​ ​ក៏​គង់​ដឹង​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​ធម៌​ទាំងឡាយ​ ​ដ៏​ផូរផង់​ ​ដែល​គប្បី​ដឹង​ដោយ​ចក្ខុ​ ​និង​សោតៈ​ ​នៃ​ព្រះ​តថាគត​ ​មាន​ពិត​។​ ​កាលណា​ភិក្ខុ​ស្វែងរក​ហេតុ​នោះ​ហើយ​ ​ដឹង​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​ធម៌​ទាំងឡាយ​ ​ដ៏​ផូរផង់​ ​ដែល​គប្បី​ដឹង​ដោយ​ចក្ខុ​ ​និង​សោតៈ​ ​នៃ​ព្រះ​តថាគត​ ​មាន​ពិតហើយ​ ​តទៅ​ ​ទើប​ស្វែងរក​នូវ​ហេតុ​នោះ​ទៀត​ថា​ ​លោក​មាន​អាយុ​នេះ​ ​បាន​សមាទាន​កុសល​នេះ​ ​អស់​កាលយូរ​អង្វែង​ហើយ​ ​ឬ​ទើបនឹង​សមាទាន​ទេ​។​ ​កាល​ភិក្ខុ​ស្វែងរក​ហេតុ​នោះ​ហើយ​ ​ក៏​គង់​ដឹង​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​លោក​មាន​អាយុ​នេះ​ ​បាន​សមាទាន​កុសលធម៌​នេះ​ ​អស់​កាលយូរ​អង្វែង​មក​ហើយ​
ថយ | ទំព័រទី ៣៣៩ | បន្ទាប់
ID: 636824951714661294
ទៅកាន់ទំព័រ៖