ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២៣

 [​១៥៧​]​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​ចុះ​មគ្គ​ដូចម្តេច​ ​បដិបទា​ដូចម្តេច​ ​ដែល​ប្រព្រឹត្តទៅ​ ​ដើម្បី​លះបង់​នូវ​ឱ​រម្ភា​គិ​យសំ​យោ​ជនៈ៥បាន​។​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​ភិក្ខុ​ក្នុង​សាសនា​នេះ​ ​ជា​អ្នកមាន​ឧបធិវិវេក​ ​ព្រោះ​លះបង់​ ​នូវ​ពួក​អកុសលធម៌​ ​ព្រោះ​រម្ងាប់​ ​នូវ​ការប្រព្រឹត្ត​អាក្រក់​ ​ដោយ​កាយ​ ​ដោយ​សព្វអន្លើ​ ​ហើយ​ស្ងប់ស្ងាត់​ ​ចាក​កាម​ទាំងឡាយ​ ​ស្ងប់ស្ងាត់​ ​ចាក​អកុសលធម៌​ទាំងឡាយ​ ​បាន​ចូលកាន់​បឋមជ្ឈាន​ ​ប្រកបដោយ​វិតក្កៈ​ ​និង​វិចារៈ​ ​មាន​បីតិ​ ​សុខ​ ​ដែល​កើតអំពី​វិវេក​ ​ក៏​សម្រេចសម្រាន្ត​នៅ​ ​ដោយ​ឥរិយាបថ​ទាំង៤​។​ ​ភិក្ខុ​រមែង​ពិចារណា​ ​ឃើញច្បាស់​នូវ​ពួក​ធម៌​ ​គឺ​រូប​ ​វេទនា​ ​សញ្ញា​ ​សង្ខារ​ ​វិញ្ញាណ​ ​ក្នុង​ខណៈ​ដែល​ចូល​សមាបត្តិ​នោះ​ ​ថា​ជា​របស់​មិន​ទៀង​ ​ជា​ទុក្ខ​ ​ជា​រោគ​ ​ជា​បូស​ ​ជា​ព្រួញ​ ​ជា​សេចក្តី​មិន​សប្បាយ​ ​ជា​អាពាធ​ ​ជា​របស់​ដទៃ​ ​ជា​របស់​វិនាស​ ​ជា​របស់​សាបសូន្យ​ ​ជា​របស់​មិន​ស្តាប់​បង្គាប់​ចិត្ត​។​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ ​រមែង​ដោះ​ចិត្ត​ ​ចាក​ធម៌​ទាំងនោះ​ ​លុះ​ភិក្ខុ​នោះ​បាន​ដោះ​ចិត្ត​ ​ចាក​ធម៌​ទាំងនោះ​ហើយ​ ​ក៏​បង្អោន​ចិត្ត​ទៅ​ ​ក្នុង​អមត​ធាតុ​ថា​ ​ការ​រម្ងាប់​នូវ​សង្ខារ​ទាំងពួង​ ​ការ​លះបង់​នូវ​ឧបក្កិលេស​ទាំងពួង​ ​ការ​អស់​ទៅ​នៃ​តណ្ហា​ ​សេចក្តី​នឿយណាយ​ ​សេចក្តី​រលត់​តណ្ហា​ ​គឺ​ព្រះនិព្វាន​ណា​ ​ព្រះនិព្វាន​នោះ​ ​ជា​សេចក្តី​ល្អិត​ ​ព្រះនិព្វាន​នុ៎ះ​ ​ជា​របស់ប្រសើរ​។​
ថយ | ទំព័រទី ២៧១ | បន្ទាប់
ID: 636826624469368263
ទៅកាន់ទំព័រ៖