ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២៣

ម្នាល​គហបតី​ ​អ្នក​សំគាល់​សេចក្តី​នោះ​ ​ថាដូចម្តេច​ ​ឆ្កែ​នោះ​កាល​អង្កៀម​នូវ​រាង​ឆ្អឹង​ឯណោះ​ ​ដែលគេ​ពន្លះសាច់​ស្អាត​ ​ឥតមាន​សាច់​ ​គ្រាន់តែ​ប្រឡាក់​ដោយ​ឈាម​ ​នឹង​បន្ទោបង់​សេចក្តី​អស់កម្លាំង​ ​ព្រោះ​ការ​ឃ្លាន​ដែរ​ឬទេ​។​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចំរើន​ ​ការ​បន្ទោបង់​សេចក្តី​អស់កម្លាំង​ ​ព្រោះ​ការ​ឃ្លាន​នុ៎ះ​ ​មិនបានទេ​ ​ដំណើរ​នោះ​ ​ព្រោះ​ហេតុអ្វី​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចំរើន​ ​ព្រោះថា​រាង​ឆ្អឹង​ឯណោះ​ ​ដែលគេ​ពន្លះសាច់​ចេញ​ស្អាត​ ​ឥតមាន​សាច់​ ​គ្រាន់តែ​ប្រឡាក់​ដោយ​ឈាម​ ​ឯ​សុនខ​នោះ​ ​ជា​សត្វ​គ្រាន់តែ​មាន​ចំណែក​ ​នៃ​សេចក្តី​លំបាក​កាយ​ ​លំបាកចិត្ត​ ​ប៉ុណ្ណោះ​ឯង​។​ ​ម្នាល​គហបតី​ ​អរិយសាវ័ក​ ​តែង​ពិចារណា​ដូច្នេះ​ថា​ ​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​ទ្រង់​សំដែង​ហើយ​ថា​ ​កាម​ទាំងឡាយ​ ​មាន​ឧបមា​ដោយ​រាង​ឆ្អឹង​ ​មានទុក្ខ​ច្រើន​ ​មាន​សេចក្តី​ចង្អៀតចង្អល់​ច្រើន​ ​ទោស​មាន​ច្រើនប្រការ​ ​ក្នុង​កាម​ទាំងនេះ​ ​យ៉ាងនោះ​ឯង​ ​អរិយសាវ័ក​ ​ឃើញ​សេចក្តី​នេះ​ ​តាមពិត​ដោយ​ប្រាជ្ញា​ដ៏​ប្រពៃ​ ​យ៉ាងនេះ​ហើយ​ ​ក៏​លះបង់​ឧបេក្ខា​ ​(​ក្នុង​បញ្ចកាមគុណ​)​ ​ដែល​មាន​សភាព​ផ្សេងគ្នា​ ​អាស្រ័យ​អារម្មណ៍​ ​មាន​សភាព​ផ្សេងគ្នា​ ​ហើយ​ចំរើន​ឧបេក្ខា​(​១​)​ ​ដែល​មាន​សភាព​តែមួយ​ ​អាស្រ័យ​អារម្មណ៍​ ​មាន​សភាព​តែមួយ​ ​និង​ឧបេក្ខា​(​២​)​ ​ជាទី​រលត់​នៃ​ឧបាទាន​ជា​លោកាមិសៈ​ ​មិន​មាន​សេសសល់​ ​ដោយ​ប្រការ​ទាំងពួង​។​
​(​១​)​-​(​២​)​ ​បាន​ដល់​ឧបេក្ខា​ ​ក្នុង​ចតុត្ថជ្ឈាន​។​
ថយ | ទំព័រទី ៧២ | បន្ទាប់
ID: 636826028795217650
ទៅកាន់ទំព័រ៖