ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២៤

សែង​យក​បុរស​ស្លាប់​ ​(​នោះ​)​ ​ទៅ​ ​ស្នាមជើង​ ​គឺ​គុណ​ ​និង​ទោស​ ​ក៏​ប្រាកដ​នៅ​កំណត់​ត្រឹម​ទី​ឈាបនកិច្ច​ប៉ុណ្ណោះ​ ​សល់​នៅតែ​ឆ្អឹង​ ​ដែល​មាន​សម្បុរ​ ​(​ប្រ​ផែះ​)​ ​ដូចជា​ស្លាប​នៃ​សត្វ​ព្រាប​ ​ឯ​គ្រឿង​សក្ការបូជា​ ​មាន​ផែះ​ជាទីបំផុត​ ​ទាន​នេះ​ ​ពួក​មនុស្ស​ពាល​កំ​ឡៅ​ ​បញ្ញត្តទុក​មក​ទេ​ ​ជន​ទាំងឡាយ​ណា​ ​ពោល​ពាក្យ​ថា​ ​អំពើ​មាន​ទាន​ជាដើម​ ​មានផល​ ​ពាក្យ​របស់​ជន​ទាំងនោះ​ ​ជា​ពាក្យ​កុហក​ទទេ​ ​ជនពាល​ក្តី​ ​ជន​ជា​បណ្ឌិត​ក្តី​ ​លុះ​បែកធ្លាយ​រាងកាយ​ ​ស្លាប់​ទៅ​ហើយ​ ​រមែង​ដាច់​សូន្យ​ ​វិនាស​បាត់បង់​ ​មិនកើត​វិញទៀត​ឡើយ​។​ ​ថាបើ​ពាក្យ​ ​របស់​គ្រូ​ដ៏​ចំរើន​នេះ​ ​ជា​ពាក្យពិត​មែន​ ​សមណ​កម្ម​ ​ដែល​អាត្មាអញ​ ​បាន​ធ្វើ​ហើយ​ក្នុង​សម័យ​នុ៎ះ​ ​ក៏​ទុកដូចជា​អាត្មាអញ​មិនបាន​ធ្វើ​ ​ព្រហ្មចរិយ​ធម៌​ ​ដែល​អាត្មាអញ​ ​បាន​ប្រព្រឹត្ត​ហើយ​ ​ក្នុង​សម័យ​នុ៎ះ​ ​ក៏​ទុកដូចជា​អាត្មាអញ​ ​មិនបាន​ប្រព្រឹត្ត​ ​ឯ​យើង​ទាំងពីរ​នាក់​ ​ជា​មនុស្ស​ស្មើ​ៗ​គ្នា​ ​ដល់​នូវ​ភាពស្មើគ្នា​ ​ក្នុង​សមណធម៌​នោះ​ ​ប៉ុន្តែ​អាត្មាអញ​ ​គ្រាន់តែ​មិន​និយាយ​ថា​ ​យើង​ទាំងពីរ​នាក់​ ​លុះ​បែកធ្លាយ​រាងកាយ​ ​ស្លាប់​ទៅ​ហើយ​ ​នឹង​ដាច់​សូន្យ​វិនាស​ ​មិនកើត​វិញ​ឡើយ​។​ ​ក៏​គ្រូ​ដ៏​ចំរើន​នេះ​ ​ប្រព្រឹត្ត​អាក្រាត​ ​កោរត្រងោល​ ​ព្យាយាម​អង្គុយច្រហោង​
ថយ | ទំព័រទី ៩៩ | បន្ទាប់
ID: 636830172517875029
ទៅកាន់ទំព័រ៖