ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២៦

ទាំង​មិន​លាបមុខ​ដំបៅ​ ​តាមកាល​ដ៏​សមគួរ​ ​កាលដែល​បុរស​នោះ​ ​មិន​លាងមុខ​ដំបៅ​ ​តាមកាល​ដ៏​សមគួរ​ ​មិន​លាប​ដំបៅ​ ​តាមកាល​ដ៏​សមគួរ​ ​ខ្ទុះ​ ​និង​ឈាម​ ​ក៏​រួបរឹត​ស្ទះ​មុខ​ដំបៅ​ ​បុរស​នោះ​ ​ប្រក​បរឿយៗ​ ​នូវ​ការ​ដើរហាលខ្យល់​ ​និង​កំ​ដៅ​ថ្ងៃ​ ​កាលដែល​បុរស​នោះ​ ​ប្រក​បរឿយៗ​ ​នូវ​ការ​ដើរហាលខ្យល់​ ​និង​កំ​ដៅ​ថ្ងៃ​ ​លំអងធូលី​ ​ក៏​រុំ​មុខ​ដំបៅ​ ​បុរស​នោះ​ ​ឈ្មោះថា​ ​មិន​រក្សា​ដំបៅ​ផង​ ​មិន​ផ្សះ​ដំបៅ​ផង​ ​បុរស​នោះ​ ​មិនបាន​នាំចេញ​នូវ​វត្ថុ​មិន​ស្អាត​ ​និង​ពិស​ជា​ទោស​ ​ដែល​នៅ​សេសសល់​ ​ព្រោះ​កិរិយា​មិនជា​ទី​សប្បាយ​នេះឯង​ ​មុខ​ដំបៅ​ទើប​ដរ​ឡើង​ ​ដោយហេតុ​ទាំងពីរ​នោះ​។​ ​បុរស​នោះ​ ​ក៏​ដល់​នូវ​មរណៈ​ ​ឬ​ដល់​នូវ​ទុក្ខ​ ​ស្ទើរតែ​មរណៈ​ ​ដោយ​ដំបៅ​ដែល​ដរ​ឡើង​ ​សេចក្តី​នេះ​ ​មាន​ឧបមា​យ៉ាងណា​ ​ម្នាល​សុ​នក្ខត្ត​ ​មាន​ឧបមេយ្យ​ដូច​ហេតុ​ដែល​នាំឲ្យ​ភិក្ខុ​រូប​ខ្លះ​ ​ក្នុង​សាសនា​នេះ​ ​មាន​សេចក្តី​ត្រិះរិះ​ ​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​សរ​ ​ព្រះ​សមណៈ​ត្រាស់​ហើយ​ថា​ ​ជា​តណ្ហា​ ​ទោស​ជា​ពិស​ ​គឺ​អវិជ្ជា​ ​តែង​កម្រើក​ឡើង​ ​ដោយសារ​ឆន្ទ​រាគ​ ​និង​ព្យាបាទ​ ​
ថយ | ទំព័រទី ១២៩ | បន្ទាប់
ID: 636831709677297451
ទៅកាន់ទំព័រ៖