ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២៦

អ្នក​កុំ​ដើរហាលខ្យល់​ ​និង​កំ​ដៅ​ថ្ងៃ​ ​ឲ្យ​លំអង​ ​គឺ​ធូលី​ ​រុំ​មុខ​ដំបៅ​ឡើយ​ ​នែ​បុរស​ដ៏​ចម្រើន​ ​អ្នក​គប្បី​នៅ​រក្សា​ដំបៅ​ផង​ ​គប្បី​នៅ​ផ្សះ​ដំបៅ​ផង​។​ ​បុរស​នោះ​ ​មាន​សេចក្តី​ត្រិះរិះ​ ​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​សរ​របស់​អាត្មាអញ​ ​ពេទ្យ​វះ​ ​បាន​ដក​យកចេញ​ហើយ​ ​ពិស​ជា​ទោស​ ​ពេទ្យ​វះ​ ​បាន​នាំចេញ​ ​ឥតមាន​សេសសល់​ហើយ​ ​ល្មម​មិន​មាន​សេចក្តី​អន្តរាយ​ ​ដល់​អាត្មាអញ​ហើយ​។​ ​បុរស​នោះ​ ​គប្បី​បរិភោគភោជន​ ​ជាទី​សប្បាយ​ ​កាល​បុរស​នោះ​ ​បរិភោគ​តែ​ភោជន​ជាទី​សប្បាយ​ ​ដំបៅ​ក៏​មិន​រីក​ឡើង​ ​ទាំង​លាង​នូវ​ដំបៅ​ ​តាមកាល​ដ៏​សមគួរ​ ​ទាំង​លាប​នូវ​មុខ​ដំបៅ​ ​តាមកាល​ដ៏​សមគួរ​ ​កាល​បុរស​នោះ​ ​លាង​ដំបៅ​ ​តាមកាល​ដ៏​សមគួរ​ ​លាបមុខ​ដំបៅ​ ​តាមកាល​ដ៏​សមគួរ​ហើយ​ ​ខ្ទុះ​ ​និង​ឈាម​ ​ក៏​មិន​រួបរឹត​មុខ​ដំបៅ​ ​បុរស​នោះ​ ​មិន​ប្រកប​ ​នូវ​ការ​ដើរហាលខ្យល់​ ​និង​កំ​ដៅ​ថ្ងៃ​ ​កាល​បុរស​នោះ​ ​មិន​ប្រកប​ ​នូវ​ការ​ដើរហាលខ្យល់​ ​និង​កំ​ដៅ​ថ្ងៃហើយ​ ​លំអងធូលី​ ​ក៏​មិនបាន​រុំ​មុខ​ដំបៅ​ ​បុរស​នោះ​ ​ឈ្មោះថា​ ​ជា​អ្នករក្សា​នូវ​ដំបៅ​ផង​ ​ជា​អ្នក​ផ្សះ​នូវ​ដំបៅ​ផង​ ​បុរស​នោះ​ ​បាន​នាំចេញ​នូវ​ពិស​ ​ជា​ទោស​ ​មិន​ស្អាត​ ​ដែល​នៅ​សេសសល់​ ​ព្រោះ​សេចក្តី​សប្បាយ​នេះឯង
ថយ | ទំព័រទី ១៣៤ | បន្ទាប់
ID: 636831711371834373
ទៅកាន់ទំព័រ៖