ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២៦

បុគ្គល​មិន​គួរ​សេព​ឡើយ​។​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចំរើន​ ​កាល​បុគ្គល​សេព​នូវ​ធម្មារម្មណ៍​ ​ដែល​ត្រូវ​ដឹង​ដោយចិត្ត​ ​មាន​សភាព​យ៉ាងណា​ ​អកុសលធម៌​ទាំងឡាយ​ ​តែង​សាបសូន្យ​ ​កុសលធម៌​ទាំងឡាយ​ ​តែង​ចម្រើនឡើង​ ​ធម្មារម្មណ៍​ ​ដែល​ត្រូវ​ដឹង​ដោយចិត្ត​ ​មាន​សភាព​យ៉ាងនោះ​ ​បុគ្គល​គួរ​សេព​។​ ​ត្រង់​ព្រះពុទ្ធដីកា​ ​ដែល​ព្រះមានព្រះភាគ​ត្រាស់​ថា​ ​ម្នាល​សារីបុត្រ​ ​តថាគត​សំដែង​នូវ​ធម្មារម្មណ៍​ ​ដែល​ត្រូវ​ដឹង​ដោយចិត្ត​ ​ថា​មាន​ពីរ​យ៉ាង​ ​គឺ​ធម្មារម្មណ៍​គួរ​សេព១​ ​មិន​គួរ​សេព១​ ​ដូច្នេះ​នុ៎ះ​ ​គឺ​ទ្រង់​ត្រាស់​សំដៅ​ហេតុនេះ​ឯង​។​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចំរើន​ ​ភាសិត​សង្ខេប​ ​ដែល​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​មិន​ទ្រង់​ចែករំលែក​សេចក្តី​ដោយ​ពិស្តារ​ ​នេះឯង​ ​ខ្ញុំ​ព្រះអង្គ​យល់​សេចក្តី​ដោយ​ពិស្តារ​យ៉ាងនេះ​។​
 [​២២៩​]​ ​ម្នាល​សារីបុត្រ​ ​ត្រូវ​ហើយ​ៗ​ ​ម្នាល​សារីបុត្រ​ ​ត្រូវហើយ​ ​ភាសិត​សង្ខេប​ ​ដែល​តថាគត​ ​មិនបាន​ចែករំលែក​សេចក្តី​ដោយ​ពិស្តារ​នេះ​ ​អ្នក​យល់​សេចក្តី​ដោយ​ពិស្តារ​យ៉ាងនេះ​បាន​។​ ​ត្រង់​ពាក្យ​ដែល​តថាគត​សំដែង​ថា​ ​ម្នាល​សារីបុត្រ​ ​តថាគត​សំដែង​នូវ​រូប​ ​ដែល​ត្រូវ​ឃើញ​ដោយ​ភ្នែក​ ​ថា​មាន​ពីរ​យ៉ាង​ ​គឺ​រូប​គួរ​សេព១​ ​មិន​គួរ​សេព១​ ​ដូច្នេះ​នុ៎ះ​ ​តើត​ថា​គត​សំដែង​សំដៅ​ហេតុ​ដូចម្តេច​។​ ​ម្នាល​សារីបុត្រ​ ​កាល​បុគ្គល​សេព​នូវ​រូប​ ​ដែល​ត្រូវ​ដឹង​ដោយ​ភ្នែក​ ​មាន​សភាព​យ៉ាងណា​ ​អកុសលធម៌​ទាំង​
ថយ | ទំព័រទី ៣០០ | បន្ទាប់
ID: 636831804987248868
ទៅកាន់ទំព័រ៖