ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២៦

។​បេ​។​ ​ផោដ្ឋព្វៈ​ ​ដែល​ត្រូវ​ដឹង​ដោយ​កាយ​ ​មាន​សភាព​យ៉ាងនេះ​ ​បុគ្គល​គួរ​សេព​។​បេ​។​ ​ត្រង់​ពាក្យ​ដែល​តថាគត​សំដែង​ថា​ ​ម្នាល​សារីបុត្រ​ ​តថាគត​សំដែង​នូវ​ធម្មារម្មណ៍​ ​ដែល​ត្រូវ​ដឹង​ដោយចិត្ត​ ​ថា​មាន​ពីរ​យ៉ាង​ ​គឺ​ធម្មារម្មណ៍​គួរ​សេព១​ ​មិន​គួរ​សេព១​ ​ដូច្នេះ​នុ៎ះ​ ​តើត​ថា​គត​ ​សំដែង​ ​សំដៅ​ហេតុ​ដូចម្តេច​។​ ​ម្នាល​សារីបុត្រ​ ​កាល​បុគ្គល​សេព​នូវ​ធម្មារម្មណ៍​ ​ដែល​ត្រូវ​ដឹង​ដោយចិត្ត​ ​មាន​សភាព​យ៉ាងណា​ ​អកុសលធម៌​ទាំងឡាយ​ ​តែង​ចម្រើនឡើង​ ​កុសលធម៌​ទាំងឡាយ​ ​តែង​សាបសូន្យ​ ​ធម្មារម្មណ៍​ដែល​ត្រូវ​ដឹង​ដោយចិត្ត​ ​មាន​សភាព​ដូច្នោះ​ ​បុគ្គល​មិន​គួរ​សេព​ឡើយ​ ​ម្នាល​សារីបុត្រ​ ​កាល​បុគ្គល​សេព​នូវ​ធម្មារម្មណ៍​ ​ដែល​ត្រូវ​ដឹង​ដោយចិត្ត​ ​មាន​សភាព​យ៉ាងណា​ ​ទើប​អកុសលធម៌​ទាំងឡាយ​ ​សាបសូន្យ​ទៅ​ ​កុសលធម៌​ទាំងឡាយ​ ​តែង​ចម្រើនឡើង​ ​ធម្មារម្មណ៍​ ​ដែល​ត្រូវ​ដឹង​ដោយចិត្ត​ ​មាន​សភាព​ដូច្នោះ​ ​បុគ្គល​គួរ​សេព​។​ ​ត្រង់​ពាក្យ​ដែល​តថាគត​សំដែង​ថា​ ​ម្នាល​សារីបុត្រ​ ​តថាគត​សំដែង​នូវ​ធម្មារម្មណ៍​ ​ដែល​ត្រូវ​ដឹង​ដោយចិត្ត​ ​ថា​មាន​ពីរ​យ៉ាង​ ​គឺ​ធម្មារម្មណ៍​គួរ​សេព១​ ​មិន​គួរ​សេព១​ ​ដូច្នេះ​នុ៎ះ​ ​គឺ​តថាគត​សំដែង​ ​សំដៅ​ហេតុនេះ​ឯង​។​ ​ម្នាល​សារីបុត្រ​ ​ភាសិត​សង្ខេប​នេះឯង​ ​អ្នក​ត្រូវ​ដឹងសេចក្តី​អធិប្បាយ​ ​ដោយ​ពិស្តារ​ ​យ៉ាងនេះ​ចុះ​។​ ​
ថយ | ទំព័រទី ៣០២ | បន្ទាប់
ID: 636831810668673827
ទៅកាន់ទំព័រ៖