ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២៦
[១៥] ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ មួយទៀត ភិក្ខុរមែងពិចារណាដូច្នេះថា កាលអាត្មាអញ នៅតាមសេចក្តីសុខស្រួល
(១) អកុសលធម៌ទាំងឡាយ រមែងចម្រើនឡើង កុសលធម៌ទាំងឡាយ រមែងសាបសូន្យ តែកាលបើអាត្មាអញ តាំងខ្លួនឲ្យលំបាក
(២) អកុសលធម៌ទាំងឡាយ រមែងសាបសូន្យ កុសលធម៌ទាំងឡាយ រមែងចម្រើនឡើង បើដូច្នោះ គួរតែអាត្មាអញ តាំងខ្លួនឲ្យលំបាកចុះ។ ភិក្ខុនោះ ក៏តាំងខ្លួនឲ្យលំបាក កាលភិក្ខុនោះ តាំងខ្លួនឲ្យលំបាក អកុសលធម៌ទាំងឡាយ ក៏សាបសូន្យ កុសលធម៌ទាំងឡាយ ក៏ចម្រើនឡើង។ លុះសម័យខាងក្រោយមក ភិក្ខុនោះ មិនតាំងខ្លួនឲ្យលំបាកទៀតឡើយ ដំណើរនោះ ព្រោះហេតុអ្វី ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ព្រោះភិក្ខុនោះ តាំងខ្លួនឲ្យលំបាក ដើម្បីប្រយោជន៍ណា
(១) បុគ្គលដែលប្រតិបត្តិ ដើម្បីឲ្យតែសុខស្រួលខ្លួន ដូចប្រើប្រាស់ចីវរមានសាច់ល្អិត នៅក្នុងសេនាសនៈគួរជ្រះថ្លា ហៅថា នៅតាមសេចក្តីសុខស្រួល តែការប្រព្រឹត្តិដូច្នោះ ចិត្តរមែងរាយមាយ។ (២) បុគ្គលដែលប្រតិបត្តិ ដើម្បីឲ្យលំបាកខ្លួន ដូចប្រើប្រាស់ចីវរមានសាច់ក្រាស់ ឬដាច់ធ្លុះធ្លាយ នៅក្នុងព្រៃស្មសាន ឬទៀបគល់ឈើ ជាដើម ហៅថា តាំងខ្លួនឲ្យលំបាក គឺធ្វើខ្លួនឲ្យលំបាក តែការប្រព្រឹត្តិដូច្នោះ ចិត្តរមែងមានអារម្មណ៍មូលតែមួយ។ អដ្ឋកថា។
ID: 636831626159570510
ទៅកាន់ទំព័រ៖